آرشیف

 تا  کــه  پـــیـــک  جــــا م   مـــا  آورد  پـیــغــــا م   شــمـا
چشــم جـان  روشـــن  شـــده  از حســن  الــهـــا م   شـمـا
 
طـبـع  خود جـو ش  شـمـا  تا  گــرم شــد  از نـور عـشــق
شـــرب  وحــدت  کـــرده  روشـــن  بـاده  در جــام  شـمـا
 
نا مـه ُ زیـبـای  تانــرا  تا که  خـوا نــد م  مــن  ز سا یـت
گـشـته ا م  بـس مـنـفــعــل  زیـن  لـطـف  و اقــدا م  شـمـا
 
مــن ضـعـیـف و نـا تـوا نــی  خـفـتـه  ام  در گـو شــه ای
شــــد  مــنــور  چــشــم  جــا نـــم  از  الـــف لا م شــمـــا
 
نـــور  اخلاص  و اراد ت   مــیــر ود   تا عـــرش  حـــق
دیـــده  و دل  مــیــپــذ یـــرد  هــــر قـــــد م   گام  شــمـــا
 
طــبـع مـوزو ن  و  روانـت کـــرده   دلـــهــا را  شــکـا ر
جـان  فـــدای حســـن خـلـق  و لـطــف و انــعـــا م  شـمــا
 
چــون  پـیــام  د لــنــشــیـنـت  کـعـبـه ُ  دلـهـای ما اســـت
جـا ن  و تــن  هـــر دو فــــدای  حــچ  و احــــرام  شـمـا
 
شـاد  زی  ا ی مـرد مـخـلـص  در جهـان عـلــم  و فـضــل
کـــز صــدا قــت  نـور بـخـشــد  بـهــر مـا  شــا م  شـــمـا
 
ارتـبــــا ط  معــنــوی  با شــــد  حـضــــور  د ل  یـقــیــن
مـی بـنـوشــــم  شــرب و حــد ت  مـن  ازا ن جـا م شـمـا
 
کابــل  و کــیــف و مـنـا و مـکــه  و  مصـــر  و  یـــمـــن
یک  قـــد م ره  نـیـســـت  بـیـشـــتــر  از در  با م  شــمــا
 
نا مه ُ  کان   بـــویـی  یـار آورد  از کــیـــف  و هـــــرا ت
شـد مـشـا م جــا ن  معـــطــر   زعــطــر گـلــفـا م  شــمــا
 
چـشـم خون با ری  که  باشـد  اشـک و خو نـش در بسا ط
چـیـســت  یا را ن  چـا رهُ  جــز  لــطـف  و انـعـــا م  شــمــا
 
هــــــم بـه  فــضــل  اوتـعــا لـی   بـهـــر صــلــح و آ شــتــی
فــا ل  نــیـکـــو مــیــز نـــم بـر سـعـــد  و بـهــــرا م  شــمــا
 
خـلـــق  نـیــک و  حـســن  گـفــتـارت  شـــــده  ورد  ز بـا ن
خـیــر ه گــــردد  عـقـــل  حـا ســـد  تا  بــــرد  نـا م  شـــمــا

 
استاد فضل الحق فضل
چـغـچــران  دیار فـیـروز کوه قوس1389  هـجـری شـمســی
 این پارچه به استـقـبـال سـرودهُ  دوسـت عـزیز و مـهـر بانم جـناب عـبـد الکـریم خوشـنـود کهـدستانی هـروی  زیر عنوان ( صُبـحدم آمد به دِ ل آن ،شــورایمــا ن شما)  ) که هـمیـشه به لطف خاص شان این حقیر را نوازش نـمـو ده و حـتـی به لطف شـان مـن را شـا عـر خطاب میـفــر ماینـد ؛ سـروده شـده اسـت عـلـت تـا ُ خـیـر در نوشـتـن مـصـروفـیـت هــای روزگار  و  یا هـــم عــد م  دسـتــرسی مــتــداوم به انتــر نت بوده است  . بدینو سیله یکبار دیگــر  از حسن نظر خاص آنها در حق خویش  صمیمانه اظهــار امتنان میکــنـم که ازین دوسـت دیرینـه و  دور افتـاده ُ که یـکبـار هــم در طول عـمـرش زمینهُ تحـصـیل در  پوهـنـتـون ودانشگاه را نداشته  است یاد آوری میفـرمیایند وبه لطـف خویش وقت گران بهـای شان را به خوانـدن  این نوشته های بی مقـدارم ضایع میسازند…