آرشیف

آزاده اوســت کــه گـیـرد قــلــــم رقــــم زنـد
از آب خامه شعله به کاخ سـتــم زند
 
آزده اوســت کــــه گـــیــــرد قـــلـــــــــم داد
زیـن آلـه لانـه ظــالــم بـه هـــم زند
 
آزاده اوســت بــلاقــــیــد امــر و نـــهـــــی
بر قلــه های شامخ عالـم عـلــم زند
 
آزاده را غــم و رنـج اسـت زحــد فــــزون
بـیند خـلاف عقل دنیا رد که دم زند
 
صد ها هـزار گـفـتـه بـاطـل شـنـد و نـیـک
وی را زبان نیست کـه لاو نعم زند
 
صد بار اگر به بند کشندش به صبح و شام
بهتر از آنکه در ره بـاطل قـدم زند
 
گــربـنـد بـنـد وجـودش جــــدا کــنــنــد بـه
زان که به تـیغ کذب قلـم را قلـم زند
 
نادم که مایل سازش و سوز و ساز نیست
خـوشـتـر بود قــدم بـسوی دیـار عـدم زند