آرشیف

||◀• اپوزيسيون سازی بمنظور اشغال کرسی! •▶||

◀ پ.ن: در افغانستان همینکه از توجه دولت محروم ماندند، شروع به شکل دهی گروه های اپوزيسيون می نمایند!
¤ از زمان ایجاد و تاسیس حکومت وحدت ملی حدود یک و نیم سال می گذرد و حکومت در طول این مدت محدود به جمپ و جول ها و مخالفت های فراوان مخالفین سیاسی نه بلکه موافقین اخذ کرسی روبرو گردیده است و این مخالفت ها و تشکیل سمت و سو ها هم از طریق تحصیل کردگان دموکرات و بزرگ مردان متعصب و همچنان رجال برجسته مجاهدین شکل و رخ گرفته است.
¤ اولین گام های مخالف شدن و موافق نبودن با نظام وحدت ملی را داکتر عبدالطیف پدرام – رئیس حزب کنگره ملی تشکیل داد، همان اپوزيسيون سیاسی ساختن پدرام خیلی زود هنگام بود، همان وقت خیلی زود بود برای قضاوت کردن اینکه از چه نوع کارکرد برخوردار است و چقدر توانسته است رضایت مندی مردم را تامین نماید چون هرگاه مشروعیت نظام حکومت وحدت ملی را زیر سوال ببریم و ادعا نماییم که این دو سر حکومت وحدت ملی بر خلاف قانون در کرسی ها تکیه زدند، هم راه حل نیست و خود افغانستان را به نابودی و پسماندگی می کشاند.
¤ داکتر عبدالطیف پدرام استدلال جز مشروعیت نداشتن حکومت وحدت ملی، تردید روش آشتی سران حکومت وحدت ملی از طریق جان کری – وزیر خارجه آمریکا و عدم خلع وظیفوی جناب حامد کرزی از وقت معینه که قانون اساسی افغانستان به آن مهلت داده و تعین کرده بود…! چیزی دیگری برای گفتن نداشت و همان بود که نظریه اکثریت حتی محدود را نتوانست بخود و حرکت اش معطوف بدارد.
¤ دومین جبهه که به شکل تقریبا اپوزيسيون به مخالفت از نظام و کارکرد سران حکومت وحدت ملی عرض اندام نمود، شورای حراست و ثبات به رهبری و سرکردگی پروفیسور عبدالرب رسول سیاف بود و مؤسسین این مجمع و شورا که از نظام و نفوذ شخصیتی خوبی برخوردار اند به درستی می توانند توجه سران حکومت وحدت ملی و حتی جامعه جهانی را به خود جلب نماید و حتی هراسی را بر دل همگان و بیم از نا مشروع ساختن و کم تأثیر ساختن حکومت فعلی وحدت ملی ایجاد نماید.
¤ جبهه گیری استاد سیاف و جمله مجاهدین جهادی در طریق شورای حراست و ثبات هم چیزی برای گفتن نداشت که توجه مردم را بخود جلب نماید، تنها اینکه شخصیت های رئیس جمهور ساز و آینده ساز افغانستان هم صدا با هم گرد هم آمده بودند و مردم از عملکرد گذشته شان وحشت دارند، متوجه شدند اما در کل آنچیزیکه از لابلاي سخنان شان بر می آمد کلیه بوی بیکاری و عقده مندی کم توجهی دولت نسبت به آنها را نشان می دهد که اگر دولت وحدت ملی به پیشنهادات ایشان بصورت انفرادی ملاحظات بفرمایند بدون شک همان شورا از بین خواهد رفت و کسی به پشت حرکت همان برکت نخواهد گشت.
¤ سومین اپوزيسيون که بصورت تاکیدی و انتقادات تند تر از دو اپوزيسيون فوق الذکر شکل وجود کرد جبهه نوین به رهبری داکتر انورالحق احدی – رئیس حزب افغان ملت می باشد که با شعار های چون؛ ما خواهان تغییر قانون اساسی نیستیم، می خواهیم انتخابات جدید فورا برگزار گردد، ما سیستم ریاستی را پذیرا هستیم و مخالف سیستم پارلمانی نیستیم اما سیستم دو سره (مختلط) را به هیچ حالت نمی خواهیم تشکیل تجمع بزرگ دادند و توجه بیشتر رسانه ها و جامعه جهانی را بخود جلب کرد. این گردهمایی هم جز بیم اینکه گردهمایی و تجمع شگفت انگیزی از مردم را در اولین شکل اندام شان و پس لرزه های هم نظر بودن این جمع در آینده کدام تاثیر دیگری را بجا نگذاشته است و همه دانستند که پول ها و دالر ها به مصرف می رسد تا این تجمع ها شکل یابد و هيچوقت و به هیچ صورت حمایت کلی همان مردم را در بحث ها و موضع گیری های آینده در پی و در بر داشته باشد.
¤ در این حرکت هم برکتی دیده نمی شود چون منافع عامه مردم را بخود ندارد و همه ی این نشست و برخاست ها و شکل دهی این تجمعات مختص و مخصوص جلب توجه دولت بمنظور گرفتن کرسی دولتی است.
■ در آخر، با وجود اینکه داکتر عبدالطیف پدرام خیلی زود حضور چپ اش را در مخالفت با حکومت وحدت ملی نشان داد قابل ستودن است چون در دوران انتخابات و جبهه گیری های تیم های تحول و تداوم و اصلاحات و همگرایی از هیچکدام حرکت ها حمایت نکرده است و بی طرفی خویش را حفظ نموده است اما برای رهبران تنظیم های حراست و ثبات و همچنان جبهه نوین مایه شرم است که در واقعیت بانیان حکومت وحدت ملی آنها بودند و با ستون های استوار و توانای شان در زیر بغل ایستادگی و مقاومت سران حکومت وحدت ملی ستون زدند و حالا دیدند که سران حکومت وخدت ملی به ساز این دو جبهه نمی رقصند، می خواهند تغییر جهت و زاویه دهند و با کشت و مات کردن دوباره طالع خود را دوباره آزمایش نمایند و از طریق همین طالع بینی ستاره بخت شان را درخشان تر سازند و به اخذ کرسی های خیالی برسند و بر آنها تکیه زنند.

با حرمت
گل رحمان فراز