آرشیف

پرسش؛ امریکا و متحدین آن تحت نام نقض حقوق بشر و نقض قوانین به افغانستان آمدند
حدودی دو دهه از آن روز می گذرد،چرا زنان افغانستان تا هنوز کمترین حقوق را دارند، حتا توسط گروهی طالبان محاکمه صحرایی می شوند؟
گسترش نا امنی و مقابله با کشورهای رقیب چین ، ایران ، روسیه و ازجانبی هم افغانستان دروازه ورود به کشورهای آسیای مرکزی حساب می شودبه این سبب امریکا خود را به افغانستان رساند.چون چین با ثبات ، ایران باثبات و روسیه از حریفان امریکا محسوب می شود.
 پس از سقوط طالبان در 2001 زنان بسیاری از حقوق ازدست رفته شانرا دوباره بدست آوردند برابر زن و مرد در قانون اساسی ، رفتن زنان به وظایف و مکاتب و سایر نهادهای تحصیلی ، امضای کنوانسیون امحای کلیه اشکال تبعیض علیه زنان و قانون منع خشونت علیه زنان وغیره با وجود این دست آورد ها در بخش تصویب قوانین ، انتقاد ها ازحکومت افغانستان در حال افزایش است چون درنهادهای عدلی و قضایی قوانین که برای محافظت از زنان است به کندی عملی می شود و یا هم ازآن چشم پوشی می شود. 
اگرچه نیروهای خارجی به رهبری ایالات متحده امریکا احیای حقوق زنان را یکی از دلایل اصلی حضور شان درافغانستان اعلام کرده بودند  اما بکلی غلط بود این را حضور درازمدت امریکا در افغانستان به اثبات رسانده است که امریکا برای بهبود وضعیت زنان کار بنیادی نکرده که وضعیت زنان در سراسر کشور تغییر کند.
ازاین رو زنان خشونت فزیکی ، روانی ، ازدواج اجباری پیش از رسیدن به سن قانونی را تجربه می کنند و با گذشت هر روز میزان خشونت ها در برابر زنان  رو به افزایش است زنان از ترس انگشت نماشدن درجامعه از شکایت قانونی چشم پوشی می کنند. نا امنی گسترده و حاکمیت ضعیف قانون ، دسترسی زنان به عدالت را دشوار ساخته است.
پرسش؛ اگر بار دیگرطالبان در حکومت افغانستان شریک شوند.جایگاهی زنان در کجا خواهد بود؟
پاسخ: آنچه امروز زنان افغانستان بدست آورده اند حاصل مبارزات خسته گی نا پذیرآنان می باشد و آنان حاضر نیست این دست آوردها را به گونه ساده دوباره از دست بدهند درمذاکرات صلح با طالبان نمایندگان زنان به تعداد کم حضور دارند که به هیچ وجه اجازه نمی دهندکه دستاوردشان قربانی شودچون زنان امروز دیگرپرده نشینان دیروز نیستند.
گرچه زنان افغانستان درکنار خوشبینی نسبی به برقراری صلح درکشور، بیم از دست دادن آزادی های فردی دستاوردهای 18 ساله شان را دارند.
 اینکه نظام سیاسی و رهبری  حکومت از حقوق زنان و دستاورد شان درجریان مذاکرات چگونه پاسداری می کند مبهم است، اما باید طرف های مذاکره کننده این را بدانند که زنان دیگر به عقب برنمی گردند.
نگرانی هم وجود دارد که با پیوستن طالبان به بدنه حکومت دوباره نظام طالبانی حکم فرما شود و زنان حقوق و آزادی های شان را از دست بدهند و دوباره محکوم به خانه ماندن شوند.
من به عنوان یک خبرنگاراز پیوستن طالبان درحکومت بیم دارم اگر طالبان با همان اندیشه دهه هفتاد شامل روند صلح شوند به یقین که با فعالیت زنان دربیرون از منزل مخالف اند . به خصوص با زنانی که دررسانه ها فعالیت می کنند.
 روزهای سیاه حاکمیت طالبان هنوز فراموش ما زنان نشده ،هنوز صدای شلاق طالبان درگوش زنان طنین اندازاست ،محکمه های صحرایی و سنگسار زنان در ملای عام بازهم تکرار خواهد شد. 
گرچه گفته می شود که طالب امروز، طالب دیروز نیست اما من درجایگاه یک زن با نگاه جنایات طالبان تغییر نکرده است و باورهم ندارم فحوای رفتار وگفتار طالبان معلوم است که کدام تغییری نکرده اند.
پرسش: در جامعه مرد سالار ما بیشترکوشش به این صورت می گیرد که تمام احادیث به نفع مردها تفسیرشود، تمام قوانین به نفع مردها بچرخد وهمیشه حق بانوان زیرپا گردد. چه راه کرد های را برای پایان دادن به این وضعیت پیشنهاد می نماید.؟ 
پاسخ : بنیاد فرهنگ مردسالار را سلطه گری مردانه تشکیل می دهد که در شدید ترین وجه آن مرد حق مالکیت برزن را ادعا می کند این فرهنگ درکشورماسابقه طولانی دارد و این فرهنگ پشتوانه یی دینی و مذهبی و قبیله یی نیز دارد در بستر فرهنگ مردسالاری غالباً دولت های مردسالاری حاکمیت دارند و فشار بردولت های مرد سالاری همیشه یکی ازمساله های اصلی جنبش های مدافع حقوق زنان می باشد. درافغانستان زنان باید برای ازبین بردن فرهنگ مرد سالاری وتغییرقوانین مردسالارانه برزمند و باید اعتراض های شان برای آوردن اصلاح قوانین به گونه منسجم ادامه داشته باشد تا تیشه برریشه این فرهنگ بکوبند و آن را ازبین ببرند.
پرسش؛ آیا شما منحیث یک خبرنگار زن به اعلام تخمینی احصاییه مرکزی موافق استید؛که 51 در صد جمعیت را مردان و 49 در صد جمعیت را زنان تشکیل می دهد؟
پاسخ: اداره ملی احصاییه گویا گفته از 2/32 میلیون جمعیت افغانستان 51 فیصد مردان و 49 درصد دیگر را زنان تشکیل میدهد یعنی 4/16 میلیون مردان و 8/15 میلیون از زنان تشکیل میدهد با درنظر داشت شرایط حاکم درکشور ازناحیه بحران اقتصادی ،سیاسی ، فرهنگی ، امنیتی و مناطق زیر نفوذ طالبان نمی توان این ارقام را دقیق و به واقعیت نزدیک خواند.
 همچنان تداوم جنگ درکشور و تلفات نیروهای امنیتی که در جبهات جنگ همه روز تلف می شوند و همه شان مردان استند.
گروه های مخالف که با دولت افغانستان درگیر اندنیز همه مردها اند و همه روزه تلفات دارند  بناً به باور من دور از حقیقت است که مردان 51 و زنان 49 فیصد را تشکیل بدهند. جمعیت کشور را
شرایط امنیتی درکشور به هیچ وجه برای سرشماری جمعیت مساعد نبوده و نیست من منحیث یک باشنده کابل شاهد چنین سرشماری نبودم.
پرسش: امریکا مبلغ ۲۱۶ میلیون دالر را برای  ارتقای ظرفیت سازی برای زنان در افغانستان کمک کرد. این پول چه شد؛ به حساب ها ریخته شد؛به کجا ها رفت؟آیا این مبلغ به توانمند سازی زنان روستایی جهت فقر زدایی به مصرف رسید؟
 پاسخ: هرگاه امریکا به واقعیت برای ظرفیت سازی زنان افغانستان علاقمند می بود حمایت های مالی خود را  برای ساختار های زیربنایی برای زنان به مصرف میرساند.امریکا کوشید با توزیع پول زیرنام ظرفیت سازی زنان  را به گروپ ها زیرنام انجوها مدافع حقوق زن تقسیم کند استفاده از این پول ها  باهرکسی برای خود یک نهاد باز کرد و مصروف جذب کمک های امریکا وسایر دونر ها شدند
 تلاش گروه های مترقی و وطنپرست که از تجارب کافی برای سازماندهی نهضت زنان برخوردار بودند با انجو سازی ایالات متحده امریکا به نحوی خنثا شد و به این ترتیب امریکا مانع تشکیل نهضت  زنان برای اعاده حقوق شان درسراسرکشورشد.
 یک تعدادزنان باحمایت مالی امریکا صاحب نان و نام شدند اما بیشترین در قرا و روستا ها بنام حق و حقوق چیزی نمی دانند کمافی سابق به زندگی شان ادامه می دهند.
 خلاصه باید گفت که امریکا برای انجوا مدافع حقوق زن ماهی خوردن را یاد داد اما ماهی صید کردن را نی.
پرسش؛ به چه تعداد سازمان ها،انجمن ها،کمیته هاو انجو های زنان،در سراسر افغانستان فعال است.آیا این نهاد ها تا کنون برای زنان مفید و پربار بوده اند؟
پاسخ: درمجموع 229نهاد  که درراستای حقوق زن درافغانستان فعالیت می کنند در وزارت امور زنان ثبت اند در راس 200 نهاد زنان قراردارند 50 نهاد دیگر که در برگیرنده شورا ، اتحادیه مجتمع و انجمن مربوط زنان است در وزارت عدلیه ثبت می باشند . این نهاد ( پول ) بگیرند اگر برای یک روزپول نداشته باشند دروازه شان را بسته می کنند و به مبارزه برای احقاق حقوق زن نقطه پایان می گذارند.
پرسش؛ چرا ما زنان افغانستان درگفتاربیشترو درکار و مبارزه بخاطرحقوق  حقه ی مان کمتر و آهسته تر از زنان جهان و همسایه ها حرکت می کنیم؟
پاسخ: درکشورما به کثرت دیده شده که مبارزات زنان در امور اجتماعی و سیاسی بیشتر تابع همسران شان بوده یعنی بیشتر در حوزه کارهای سیاسی زنان ،مردان تسلط داشته زنان افغانستان در حوزه سیاسی مستقل نیستند.
 همچنان درکشور ما جنبش یا مشارکت،رقابت امیز گروهی ،سازمان یافته و مبتنی بر ایدیالوژی مناسب به حمایت جامعه بین المللی تاکنون صورت نگرفته برعکس تلاش های انفرادی ،بی برنامه ،غیرمنسجم ،موقتی برای اعاده حقوق زن در کشور ادامه دارد.
 از آنجاییکه جامعه ما یک جامعه سنتی است زنان و دختران تمایل زیادی به شرکت به امورخارج از منزل را ندارند . یکتعداد اندک زنان در تاریخ کشورما با استفاده از فرصت برای حصول حقوق خود و سایر زنان رزمیده اند که نام های شان ثبت تاریخ مبارزات زنان کشوراست.
 در پایان این پرسش باید بگویک که تا مبارزات زنان درافغانستان انجویی و پول بگیرباشد کدام نتیجه درجهت بهبود وضعیت زنان محسوس نخواهد بود.
پرسش؛ سالی که گذشت ما شاهد فجیع ترین شکل خشونت ها و تجاوز در برابرزنان و کودکان درداخل کشور بودیم.خشونت که زنان درطول تاریخ تجربه ننموده بودند.چگونه می توانیم این خشونت ها را کمرنگ بسازیم؟
 پاسخ: زنان و دختران زیادی درافغانستان هر ساله قربانی خشونت می شوند و این یک مشکل بسیار حاد جامعه امروزی افغانستان است و پیامد های ناگوار اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی را برزنان بجا می گذارد برای کاهش این خشونت ها لازم است تا آگاهی مردم بخصوص مردان در باره حقوق و امتیازات اجتماعی به خصوص جایگاه موقعیت حقوقی زنان در روابط خانوادگی و اجتماعی همچنان مبارزه با عرف و سنت های ناپسند و مبارزه با استمرار فرهنگ مردسالاری دسترسی زنان به عدالت و مجازات مجرمان باعث کاهش خشونت علیه زنان خواهد شد.
آزار و اذیت جنسی یک عامل بازدارنده دیگر زنان برای کارکردن درادارات حکومتی و غیر حکومتی خوانده می شود.
 بناً باید پالیسی منع آزار واذیت زنان بطور جدی درادارات اجرایی وپیگیری شود
 زنان درعرصه های مختلف مانند برخوردار از حقوق و امتیازات و برخورداری از فرصت های ارتقای ظرفیت و آموزش های مسلکی درخارج و داخل کشور با تبعیض مواجه می باشند.
باید احکام وقوانین درزمینه رفع نابرابری ها و تبعیض علیه زنان تصویب شود تا مسوولان و مدیران ارشد به این احکام و قوانین تمکین کنند و برخلاف رفتاران برخورد قانونی صورت بگیرد و فرهنگ مافیت به مجرمان از بین برده شود.
پرسش: دردوایرحکومتی وغیرحکومتی تبعیض جنسی،فساد اخلاقی و خشونت در برابر زنان به اوج خود رسیده به نظرشما چطور می شود،علیه این پدیده ها کارو مبارزه کرد؟
پاسخ : هرگاه همین آش و همین کاسه باشد  توقع بهبود وضعیت زنان را نباید داشت.
برعکس اکثریت فعالان حقوق زنان کشور با درنظر داشت محتوای مذاکرات خلیل زادنماینده ویژه امریکا در امور صلح افغانستان با طالبان نگران ازدست دادن حقوق و آزادی های خود اند که در طول 18 سال با مشکل آن را بدست آورده اند.
اما زنان افغانستان دیگر آن زنان دوران حاکمیت طالبان نیستد و افغانستان هم کشور فراموش شده دوران طالبان نیست که جهان صدای عدالت خواهی مردمان آن را نشنود.
پرسش: چشم اندازآینده را در راستای رعایت حقوق زنان افغانستان ؛پس ازسال 2020 چگونه
می بینید؟
پاسخ : تازمانیکه زنان کشور برای جایگاه که قانون اساسی افغانستان برای شان تعیین کرده ( ماده 22) به گونه مشترک و منسجم کار و پیکار نه کنند بعید است به تساوی جنسیتی و یا حداقل حقوق انسانی برسند.
بناً زنان باید از کارهای انفرادی و انجویی بگذرند تا یک صدا رسا شوند و بالاخره به یک نهضت همه شمول مبدل شوند تا خواسته های برحق شان به کرسی بنشیند و به عدالت و تساوی برسند.