آرشیف

وحدت عبارت از وصل وجود مقصود٬ که موجود و محیط به همه عالم و ممکنات می باشد٬ است. که دین فاقد وحدت٬ نهیلیست یا پوچ گرایی و جامعه دین زده و عقب مانده حاصل می دهد.

همه ادیان به وحدت الوجود اتفاق نظر دارند٬ که چگونگی سیر به هدف آنست٬ که تنوع ادیان داریم.

البته فیزیک کوانتومی اثبات بر وجود حق چون انرژی تعریف شده٬ که این نظریه حاصل تجربه فکری انسانی بدون محتوای متون مقدس آسمانی استکه٬ عده ای به اساس آن٬ دین ستیز و خداناباور اند.

وجود هستی یا کُل و وحدت سعی و تلاش اراده انسانی٬ بسوی معرفت لامنتهی مقصود می باشد٬ که مولوی در مثنوی چون: نی و نیستان شرح داده است. و تمامی مثنوی در سیر وصل یا وحدت نی یا انسان با نیستان یا هستی یا کُل ارایه شده است٬ و در دیوان شمس در حقیقت مولوی مانند مثنوی استاد و داعی وحدت الوجود نیست٬ بلکی عاشق یا وحدت الوجودی محض پدیدار شده است.

نظم:

گم گشته وحدت!

زخود بیرون رفتن، فنا کاندر کارم

کز لامنتهی وجود، بخود هدفم

چو برگشت بخودش، جوهرِ رندی

زوصل پُر گوهر، قیاس و استنتاجم

کز ربط معنی سازد، هرکی را زعشق

چو هجوم معنا، رقصد در قلمم

به این تمکین، که حرف وجودست

می وحدت دمد، بهر وجود زنظمم

که کرده ساقی، این پیمان با من

به پیام عشق، مستی در مدامم

چو رفتن زخود، در او یکتایی

کز حی جاوید، تغذیه در جانم

اثری از فقیری، گر نباشد چون

که گمشده در او٬ هستی و پیدایم

محمدآصف فقیری