آرشیف

صلح نیاز اجتماعی بشر است، انسانها فطرتاً دوست می دارند تا در فضای آرامش و امنیت حیات بگذرانند؛ اما وقتی کلید این پدیده منحصر به آشوب آفرین ترین آدمهای روی زمین منتها می شود، دیگر تامین صلح یک آرمان نا تمام باقی میماند.
سالهای زیادی است که مردم افغانستان در زیر دود باروت آنهای می سوزند که ظاهراً لباس اسلام را در تن دارند و برای پیاده کردن آرمان خود و باداران خویش از خلق هیچ گونه وحشت و دهشت در حق مردم افغانستان دریغ نمی ورزند. با گذشت هر روز هرقدر که تنور بازار گفتگوهای صلح افغانستان گرم تر می شود، سوالات زیادتری را در اذهان تشنه گان صلح افغانستان تداعی می کند:
صلح چیست؟ صلح با کی صورت گیرد؟ صلح با طالبان منصور یا  طالبان ملا رسول؟ صلح با پاکستانی ها یا صلح با داعش؟ صلح با رهنمای معاملات ارگ(منگل) یا… و صدها گروه دیگر.
در کشوریکه از روی بی کفایتی و بی برنامه گی حکومت، همه گان طالب گشته است، بیشتر با کدام آنها گفتگو صورت گیرد؛ دیگر طالبان به عنوان یک جریان و یک رهبر مقتدر نمانده اند، بلکه با گذشت هر روز بی کفایتی  و بی اعتمادی حکومت افغانستان آنچنان به صف طالبان افزوده است که شاید هر خانواده ی برای روز "مبادا" یک طالب را پرورش داده باشد تا از این طریق تأمین معیشت کند و در آینده ها هم از شلاق آتشین طالبانیزم مصئون بماند.
از سوی هم قرار است گفتگوهای رو در روی نمادین صلح افغانستان در روزهای نزدیک در اسلام آباد آغاز شود، این در حالیست که از نشست های تکراری بنام تعین نقشه راه گفتگوهای صلح افغانستان مدتهاست می گذرد؛ اما هنوز معلوم نیست که گفتگو با کی صورت می گیرد؛ اگر مخاطب حکومت افغانستان، طالبان باشد، آنهم گروه انشعابی ملا منصور و ملا رسول، پس  واکنش جدید گروه ملامنصور در پیوند به گفتگوهای صلح افغانستان با خواسته های ذیل منتها می شود:

1.   حذف نام  سران طالبان از لیست سیاه؛

2.    آزاد سازی سران طالبان از زندانها؛

3.   به رسمیت شناختن دفتر سیاسی طالبان در قطر؛

4.   کاهش عملیات نظامی نیروهای افغانی در برابر طالبان؛

5.   اخراج نیروهای خارجی از افغانستان؛

6.   نهایتاً  خواست دیگر آنها ممکن تغییر قانون اساسی افغانستان باشد.

پرسش اصلی اینجاست که آیا واقعاً می شود با این خواست ها تند داد؟ از طرف دیگر می شود به حرف های دروغین سرتاج عزیز که نسبت به پروسه صلح افغانستان از سوی کشور پاکستان اظهار حمایت کرده است باور کرد؟ نخیر، صلح با آنانیکه برای منافع کشورهای خارجی می جنگند ناممکن است، ما هیچ نوع دست آوردی را از این گفتگو ها بدست نخواهیم آورد، جز مصروف سازی حکومت افغانستان برای کاهش عملیات نظامی علیه این آشوبگران که با استفاده از این خلا برای تشدید عملیات در بهار سال آینده آماده گی بیشتر میگیرند، دیگر هیچ سودی به نفع مردم افغانستان نخواهد رسید.
پس راه حل بهتر این خواهد بود که حکومت افغانستان در برابر طالبان و حامیان اصلی آنها در منطقه راه های دیگری را جستجو می کردند؛ زیرا به هیچ منطق نمی گنجد که طالبان از راه مذاکره و مفاوضه با حکومت افغانستان به نتیجه مطلوب برسند؛ اگر چند که جنگ راه حل نیست؛ اما برای مقابله با بعضی گروه ها بهترین گزینه است.
نکته: فقط یک خواست از لیست ملا منصور باقی مانده که باید از رهبران مألوف القلب پرعاطفه افغانستان مطالبه می کرد، او این است که؛ آقای منصور برای هم رزمانش که سالهای متمادی مردم افغانستان را به رگباربستند و کشتند شرط می گذاشت که برای پیوستن به پروسه صلح، در کابل برایشان خانه توزیع می شد؛ زیرا آنها مستحق تر از هر شهروند این خاک اند، آنهای که اجیر دست بیگانه شدند و کشورشان را دارالحرب گفته اهل آن را بی رحمانه به قتل رساندند. حالا وقتی آن رسیده که ثمره جهاد شان را از حکومت افغانستان مطالبه کنند و نوع رژیم را هم با تغییر قانون اساسی افغانستان "امارت العربی فی الپاکستانی" بگذارند.
16/12/94