آرشیف

نقاط بارز و مشترک شخصیتی داکتر نجیب الله احمدزی – رئیس جمهور اسبق کشور (آخرین رئیس جمهور حکومت کمونیست ها) و قهرمان ملی فرمانده احمد شاه مسعود در بعضی موارد (علی رغم تفاوت کیش ها و اندیشه های آینده نگری متفاوت شان برای درخشان نمودن کشور و رسیدن به انکشاف متوازن و عدالت اجتماعی) قابل تأمل است. 
هر دوی شان تحت حمایت جدی دو کشور بزرگ و توسعه یافته قرار داشته اند که از طریق ایشان در برابر ظلم دشمنان شان ایستادگی و مقاومت می کردند. مقاومت هر دوی شان در برابر استعمار های کشور های ابرقدرت (نجیب در برابر آمریکا و مسعود در برابر روسیه) کمر انکشاف افغانستان را خم نمود و آبادی های انجام شده را به ویرانه ها و گورستان ها مبدل ساخت. افغانستان میدان مبارزه و زور آزمایی دو کشور بزرگ دنیا قرار گرفت و رهبران افغان بدون چاره ناچار به دخالت و گرفتن سهم در این نبرد شدند.
داکتر نجیب که توجه روسیه (شوروی سابق) را به خود جلب نموده بود، می خواست تا هم به نفع روسیه در برابر پلان های شوم آمریکا ایستادگی کند و هم از طریق همان نیرو بتواند ریشه های خشم، افراطیت، ظلم و سوء نیت کشور های دیگر، منطقه و بخصوص همسایه را در دشت افغانستان بخشکاند و کشور را از طریق حمایت های مالی شان به توسعه وا دارد، معادن استخراج کند، فابریکه برای تولیدات بسازد و زمینه کاریابی را از همان طریق مهیا دارد، افغان ها را خود کفای محصولات و دستاورد های خود شان سازد و در جهان به عنوان یک کشور مستقل، انکشاف یافته و با تعهد عرض اندام کند.
احمد شاه مسعود که بصورت علنی از حمایت فرانسه برخوردار بود، بطور غیر مستقیم حمایت های آمریکا را نیز بصورت پنهانی از طریق پاکستان برای مبارزه با تجاوز روسیه با خود داشت. حکومت نجیب و تلاش ها برای سقوط حکومت به اصطلاح کفری وی برای مسعود و جمع مجاهدین دیگر (حتی حزب اسلامی) سوژه ی پسندیده و انگیزه مقاومت حتی با بیل و کلنگ شده بود. 
مجاهدین بخاطر تحریک آمریکا از طرف پاکستان و با اخذ حمایت های تسلیحاتی و مهماتی وا داشته شدند تا بخاطر بیرون راندن روس ها، بقایای نجیب و کمونیست ها را از کشور شان؛ حتی روشنایی را به خاکستر، قلم را به تفنگ، گل را به گلوله، آرامش را به جنگ…! تمبدل نمایند و نگذارند گلیم بی دینی در کشور شان پهناور گردد و از فیض این ارث 14 ساله اسلامیت بکاهد.
اما آنچه که گذشت نمایانگر تنش و حسادت اخذ قدرت بوده است. هر کس به نحوی تلاش نمود تا خشتی را قبل از دیگران از کوره ی بگیرد و بر ساختمان شهرت اش بیفزاید و خاکی را برای دوام کیش اش به دیوار تاریخ کشور بچسباند. تقصیر از یک طرف قضاوت نمی شود و مقصر هم یک جناح نیست. هر دوی شان مهیاگر میدان مبارزه و شاخ جنگی قدرت های جهانی شده بودند.
ولی از آن که بگذریم، یکی از خصوصیات نیک این دو شخصیت را می توان استفاده از بازوی دیگران برای آبادی وطن، آزادی مردم و فراهم سازی زمینه تعلیم جوانان خواند. آنها به خوبی از سیاست های شوم همسایگان مطالعه دقیق و همه جانبه داشتند و به درستی می دانستند که هرگاه آگاه نباشند بزودی با سرنوشت شان بازی صورت خواهد گرفت.
تأثیر اندیشه و شخصیت هر دوی شان جهان را به لرزه در آورده بود. روسیه (شوروی سابق) از هیبت مسعود قرار نداشت و از اول می دانست که حفظ ابرقدرت بودن اش به مقاومت مسعود بستگی دارد و با مقاومت وی جهان از پنجه استعمار روسیه بیرون خواهد شد که واقعاً هم چنین شد که چنان حدس زدند. آمریکا هم از پالیسی سازی، روند جذب مطلق و آرمانی افغان ها به آرمان و حرکت داکتر نجیب، ایجاد یک سیستم وفادار در چارچوب حکومت و متعهد به وطن پرستی، وفا داری و کار…! حیرت زده شده بود و فکر می کرد انگار رویای اخذ کنترول کشوری به نام افغانستان و شکست روسها از همان طریق اصلاً امکان پذیر نیست و مسعودی می خواهد که از بانیان موفق جنگ چریکی دنیا است. 
حضور این دو شخصیت به مراتب از هر شخصیت دیگر بیشتز برای آینده کشور مؤثریت داشت. امکان داشت تا از مشوره ها و برنامه های نیک آینده شان به درستی به نفع آبادی و آزادی وطن استفاده صورت گیرد و هر دو را از اوایل به دسیسه خود سوزی شان توسط ابرقدرت ها مطلع ساخته و ریسمان اتحاد را از همان اوایل بین شان مستحکم می شد که نشد و بد بختانه هر دوی شان را توسط گروه های تروریستی از دست دادیم و جز پشیمانی چیزی دیگری بجا نگذاشتیم.  
داکتر نجیب الله احمدزی 21 سال قبل در 6 میزان 1375 با دسیسه شوم طالبان و انجنیر احمد شاه مسعود در 18 سنبله 1380 توسط گروه تروریستی عرب که خود را خبرنگار معرفی نموده بودند به شهادت رسیدند. 
روح شان شاد، یاد شان جاویدان باد!

با مهر 
نویسنده: گل رحمان فراز