آرشیف

گاهی

چهره ای من

در ازدحامی

از میان روح دختری دهکده

با چشمان ساکت ولی سخنگو

لحظه ای سوسو می‌زند

گاهی

دستان من

طولانی

نامریی

با قلم‌موی لطیف

بی‌قراری جهان را نقاشی می‌کند

گاهی

اندام من

چون مجسمه ای

همچون رویایی

سبز و گسترده

زیر پرده ای آسمان به خواب می‌رود

گاهی، قلب من

در سفر

از میان ارواح

در حرکت زیر انبوه ساعت‌ها

به درون خود می‌نگرد و با خود می‌گوید:من، مملو از عشق

میانه ی زندگی

با هزاران گام

سریع‌تر از زمان

از درب بلورین خورشید می‌گذرم تا به ابدیت برسم

شهلا لطیفی

بیست و دو ماه مه/ ماه می ۲۰۲۲(میلادی)