آرشیف

درین هفته عزم نداشتم چیز بنویسم. نه از پروژه «تاپی» با همه پهنا و بزرگی واقعی و یا ادعایی و تبلیغاتی ـ انتخاباتی آن؛ نه از تپی شتر و خشک و تر و تعفن و تسمم و تشعله و تذکره آن…
نه از ترومپ ترامپ و قهر و اخم قصر سفیدیان نسبت به طالبانی که «چپ و راست مردم افغانستان را میکشند» و نه از غُر و فش ارگ نشینان و کاسه لیسان دور دستر خوان «مغز متفکر دوم جهان» و لشکر لشکر مشاورین خارجی و داخلی و فلان و بهمانش که بلافاصله از طالب پرستی گویا دست گرفتند و به جستجوی صلح فقط در «میدان جنگ» شدند و نعره های فوق مفتضح از «انتقام گرفتن خون قربانیان» دهشت های تروریستی اخیر از برادران طالب شان سر دادند و غر و غِرتی هم از پس دادند!!!
و نیز نه میخواستم سخنی از تظاهرات موعود میلیونی و راهپیمایی های مدنی 15 ـ 16 ولایتی مورد نظرِ والی برطرف شده بلخ عطامحمد نور توسط ارگ و امریکا …و حامیان «جنگسار و لنده غر» و چنین و چنانش؛ بگویم که به نظر میرسد به خواست «جامعه جهانی» و اقشاری از مردم مربوط عجالتاً به تعویق افتاده است.
ولی ناگزیر شدم و درست تر ناگزیرم کردند که مختصر سلام و علیکی با عزیزان داشته باشم.
باید اذعان کنم که از دست آورد های مهم اوضاع التهابی و اضطرابی و خونین و پر از ضایعات و تلفات بیحد و حصر 17 ساله اخیر؛ یکی هم اِعتلای سطح شعور و اطلاعات آفاقی و اگاهی های سیاسی و اجتماعی پیش قراوالان کشور خصوصا عده قابل توجه اهل قلم و رسانه و کتاب و مکتب و سازمان و سیاست … میباشد.

ادامه مطلب در اینجا