آرشیف

نیروی محرک گردش زمین و نیروی تپش قلوب یکی یا واحد گوهری یا نیروی نور می باشد. که در ادبیات فلسفه این مبنای هستی را٬ حقیقت و در ادیان چون خدا می شناسیم. پدیده زمان ناشی از هستی٬ که زمان از هستی جدا نیست – یعنی کثرت خامی و غفلت انسانی است٬ نه واقعیت معقول از حقیقت…

کثرت میان تُهی در کالبد خاکی انسانی٬ یعنی روح در برابر ماده مغلوب می شود. چون ماهی که به هر جهت آب میبیند و آب میداند٬ غایت فرد در حالت بدور بودن از متافیزیک چنین میگردد٬ که جز ماده پدیده ماهوی درک نمیکند.

در نتیجه:

عرفان همانا وحدت وحی با روح: فیزیک و متافیزیک چون ذات ماقبل هستی و ممکنات٬ به یگانگی بی عدد میرسدهو الأول والآخر والظاهر والباطن

و در این شکی نیست٬ که هایدگر در اوج حقیقت مستغرق بوده٬ یعنی با عقل محض در پرتو وصل ازلی٬ که برای بقای ابدی٬ نیازمند وحی الهی می باشیم: همانا حضور یا وحدت الوجود.

بیت:

به تیغ ابرویش، لالم به گفتار

کز خود کندن به او پیوستنم کار

«فقیری»

محمدآصف فقیری