آرشیف

به نظر من هر چیزی به دلیلی اتفاق می‌افتد و نیز هر چیزی به وقتش خوب است. هر حادثه و رویداد، انسان هوشیار و بیدار را به واکنش و مبارزه وا می‌دارد. مبارزه با نداری. مبارزه با تنبلی. مبارزه با روحیه‌ی از هم پاشیده. مبارزه برای موفقیت. مبارزه برای نجات. مبارزه برای محافظت از چیزها و کسانی که برای ما ارزشمند هستند، و سرانجام مبارزه برای زنده ماندن و شکوفایی اندیشه های ما و حس آزادی. علاوه بر آن، معتقدم چنانکه ما انسانها سراپا آکنده از حرکت، مبارزه، زدودن یاس و نومیدی، دست یازی به پیروزی، دوستی و آشتی استیم؛ به آسانی با گریز، ناکامی و شکست، سر سازش نداریم و همیشه در تاریکی و ناامیدی نمی‌مانیم. و با تلاش و مبارزه و تمرکز ذهنی می‌توانیم در مواقعی بیکاری، ناراحتی, یاس، نابسامانی و درهم و برهمی، الهام شادبودن و خودبودن را از دست ندهیم. همه چیز را تاریک نبینیم. در کنجی بدون حرکت و تلاش به خواب غصه و غفلت نرویم. با تمام احساس منفی، ذهن و روح خود را از دنیای بیرون، بهره گیری از روزهای تنها و خموش، از احساسات روشن و دل آسا، از دیدن نور در آن طرف تونل تاریک و سرد قرنطینه نکنیم. و رفته رفته همه روشنایی ها را از اطراف خود نبریده تا از درون نمی‌ریم

اگرچه واقعیت های زندگی چیز دیگری استند؛ واقعیت داشتن روزهای سخت, واقعیت برخورد با سختی ها و تحمل سختی ها، واقعیت های که گاه گاهی ما را از پا در می‌آورند و مجالی برای بروز افکار مثبت نمی‌گذارند، ولی باز هم چه خوب است اگر در لابلای چنان واقعیت های تلخ، در روزهای آلوده و پر دغدغه؛ با نور امید، با منطق و معقولیت، با ذکاوت و هوشیاری به چهار جانب هر حادثه و رخدادی ببینیم. با قاطعیت و جدیت به آنان روبرو شویم. و این حقیقت را بپذیریم که در آن سوی بُن‌بست، پنجره ای وجود دارد. پنجره ای قدیمی یا جدیدی به سوی طلوع و زیبایی و ریزشی دانه های باران و خروش و ستاره ها. پنجره ای که در هر شرایطی با ما هست. پنجره ای که هر صبح و هر شام بر صبر و استقامت انسان سلامی می‌کند و هر روز بیشتر از دیروز، ما را به روشنایی های باز فردا گره می‌زند