آرشیف

حدوداً یک ماه می شود که رئیس جمهور غنی با امضای استعفای بدونِ تاریخِ استاد عطامحمد نور از ولایت بلخ خود را به دردِ سر انداخته است و در عوض آقای نور شخصِ را به نامِ انجنیر داوود به صفتِ والی بلخ تعیین، استخدام و انتصاب نموده است که تا هنوز شخص مقرر شده توانایی اشغال رسمی کرسی مقام ولایت بلخ را به علل شخ سری های آقای نور نداشته است. 
سهلِ کارِ آقای غنی در تصمیم گیری عزلِ آقای نور را رضایتِ داکتر عبدالله عبدالله – رئیسِ اجراییۀ کشور شکل می داد. داکتر عبدالله بخاطرِ کنار زدنِ آقای نور از هیچ نوع تلاش دریغ نورزید و آمادگی های کامل را برای کمرنگ شدنِ نقشِ بارزِ والی بلخ گرفته بود و همگام با غنی در پیشبُرد امور منفکی آقای نور مصمم شد ولی نتوانست مرامِ طرح اش را حاصل نماید.
عطامحمد نور بعد از ابلاغِ این تصمیم آقای غنی، شروع به دید و بازدیدِ حامیان و طرفداران اش، پخشِ اعلامیه ها، ابلاغِ اخطاریه ها و ابرازِ شخ سری ها…کرد! مردم از نقاطِ مختلف به دیدارِ نور بلخ شتافتند و حمایتِ همه جانبۀ شان را از ایشان اعلام داشتند. آنها با سر دادنِ شعار های چون: نورِ بلخ تنها نیست، نورِ بلخ را حمایت می کنیم، همگان با عطای نور، جانِ ما نور بلخ است…! حمایتِ قاطع، جدی و همه جانبۀ شان را اعلان داشتند. 
طرحِ کنار زدنِ آقای نور از بدو آغازِ فعالیت اش منحیثِ والی رسمی بلخ ولی عضوِ ارشدِ اپوزيسيون و مخالفِ دولت آغاز شد. آقای نور بخاطرِ بقای حاکمیتِ سیاسی و حفظِ قلمرو اقتدار و قدرت اش دست به تشکیلِ ائتلافِ بنامِ "ائتلافِ نجاتِ افغانستان" با رهبرانِ دو قومِ دیگر به نام های حاجی محمد محقق از قومِ هزاره و آقای ژنرال عبدالرشید دوستم از قومِ ازبک شد. 
موقف گیری سه بزرگوارِ فوق در مقابلِ حکومتِ وحدتِ ملی در حالی صورت گرفت که هر سۀ شان اعضای ارشدِ حکومتِ وحدتِ ملی بودند و هر کدام از شعبه های حاکمِ دولت نمایندگی می کردند. استاد عطامحمد نور سمتِ رسمی ولایت بلخ را به عهده داشت (دارد)، ژنرال دوستم معاونِ اولِ رئیس جمهور است و استاد محمد محقق صاحبِ کُرسی معاونیتِ دوم ریاستِ اجراییۀ حکومتِ وحدتِ ملی به رهبری آقای غنی و عبدالله است.
آقای نور از اینکه در میدانِ معاملاتِ سیاسی بلخ به اتهامِ پول شویی و مسدودِ استفاده از سرمایه اش بازنده نباشد، جورآمدِ موقتی را با غنی آغاز کرد و در همان زمانِ محدود علیه رئیسِ اجراییه تاخت تا اعتمادِ سلب شدۀ غنی نسبت به عطا دوباره بدست آید. به محضِ حلِ حساباتِ بانکی خویش و به بهانۀ عدمِ تطبیقِ قول و قرار های رئیس جمهور، صفِ خویش را جدا کرد و علاوه بر حمایتِ محقق و دوستم، حمایتِ الحاج عبدالظاهر قدیر و ژنرال عبدالرازق را از قومِ پشتون نیز با خود داشت. این دو بزرگوارِ پشتون بخاطرِ حفظِ سرمایه و چوکی شان از عطا حمایت کردند تا مبادا قربانی سیاستِ آقای غنی بعد از عطامحمد نور ایشان قرار نگیرند.  
پیوستن و اعلانِ حمایت جنرال رازق و امیر اسماعیل خان برای آقای نور جانِ تازه ی بخشید و پایه های حفظِ کُرسی اش را استحکامِ بیشتر بخشید. اسماعیل خان با تدویرِ جلسۀ بزرگ در زونِ غرب و ژنرال رازق با برگزاری نشستِ حمایتی بزرگ در قندهار، حمایتِ همه جانبۀ شان را از نورِ بلخ اعلان داشتند. این حمایت ها به آقای نور پر و بال تازه بخشید و چشم اش را به افق نورانی پس منظرِ قدرت متوجه ساخت، بر عکس ارگ و سپیدار را بیشتر از پیش متزلزل، آقای غنی و عبدالله را پشیمان کرده و نگرانِ تصمیم گیری شان در قبال تصمیمِ برکناری آقای نور کرد.
جست و خیز های طرفدارانِ آقای نور واداشت تا سفیرِ آمریکا پیام اش را خطاب به آقای غنی علنی تر و پوست کنده تر بگوید که قضیۀ عطامحمد نور – والی بلخ باید بصورتِ صلح آمیز و از طریقِ مصالحه حل گردد. حل این قضیه ارتباطِ مستقیم بر عملی شدنِ خواست های چند ماده یی جمعیتِ اسلامی با رئیسِ جمهور غنی دارد. این خواسته های جمعیتِ اسلامی برطرف شدنِ آقای نور را با موافقتِ آقای غنی بر پیشنهادات حتمی می سازد. 
فلهذا معلوم می شود که تصمیمِ ارگ و سپیدار برای کنار زدنِ آقای نور از کُرسی بلخ هنوز هم جدی و قاطع است. ارگ بخاطرِ کمرنگ شدنِ موازینۀ قدرت سیاسی نور در شمال کشور آماده پذیرشِ هر نوع پیش شرط خواهد بود. صرف نظر کردنِ آقای غنی و عبدالله از روندِ برکناری آقای نور بیشتر از پیش از محبوبیت/مدیریتِ کاری، صلاحیتِ مأموریتی و اعتبارِ امر و فرمان شان می کاهد و بر بی اعتباری، ضعفِ مدیریت و مشروعیتِ شان می افزاید. پس از اینهاست که دقیق تر تصمیم بگیرند تا هم شمال را از جنوب شدن نجات دهند و هم عطامحمد نور را به نحوی از خود راضی سازند. ادامۀ این معضل افغانستان را به گردابِ تجزیه، تخریب و نا امن شدن نزدیک خواهد کرد که در آن وقت پشیمانی نفعی نخواهد داشت. 

با مهر 
گل رحمان فراز