آرشیف

در دو سالی که به لندن آمده ام، کارم، در روز ها، همان ریختن برگة آگهی به صندوق های پستی است و در شب ها، (هفته یی چند بار) رساندن بسته های خوراکی به منزل مشتریان رستوران دوستم، آقای صبری. در این تکاپو ها غالبا از یاری ی هر دو فرزندم نیز بهره ورم و البته، بسیار سپاسگزار از شجاعت و همت آنان.
اکنون در ساعات کاری ام، (نسبت به سال هایی که در صوفیه، استاد دانشگاه و مترجم سفارت افغانستان بودم)، فرصت بیشتری برای درنگ بر جاذبه های ذوقی ام دارم: زمانی در عین توزیع برگه های آگهی، عباراتی را هم به روی کاغذ می آورم که در ذهنم، سر بلند می کنند؛ و گاهی هم که شب با یکی از فرزندانم به وظیفه می روم، لحظات مناسبی دست می دهد تا بر حکایاتی که از مثنوی معنوی حفظ می کنند، بحث کنیم؛ از یکدیگر بیاموزیم و همدیگر را بهتر بشناسیم. و همین هاست، دقیقاً، آن فرصت هایی نایاب و آرزوی های محالی که همیشه می جستم و هرگز نمی یافتم ـ همان فرصت هایی که در آن بتوان «دست به کار و دل به یار» بود.
محفل ادبی ی هم که در نوزدهم اکتبر (بیست و هفتم میزان) امسال، زیر عنوان ابتکاری ی «عصر یگانه» از طرف شاعران، هنرمندان و دیگر هم میهنان اهل ذوق با سهمگیری ی سفارت جمهوری اسلامی افغانستان، راه اندازی شد، بطور خودکار، در متن همین کوشش ها و کشش ها قرار گرفت و به دلبستگی خانوادة کوچکم به فرهنگ و فرهنگیان افغانستان، امید و انگیزة بیشتری داد. لذا، بسیار، صریح و صمیمانه، سپاسگزاری ی بیکرانم را از شفقت اهالی شعر و هنر و همه دوستداران فرهنگ و از از عالیجناب، داکتر داود یار، سفیر کبیر کشورمان در لندن جار می زنم.
در این محفل ویژه، مهر و نوازش هموطنان و عنایت و کرامت سفارت ج.ا.ا، فراتر از همه تخیلات و انتظارات من بود. در این شب، بزرگوانی به خوانش و نقد تشویق آمیز مشق هایم در شعر و داستان پرداختند و سفارت محترم جمهوری اسلامی افغانستان ن با تفویض «لوح تقدیر به منظور تجلیل از شخصیت علمی و فرهنگی… . » به من، سر شرمنده ام را به آسمان ها رساند.
با سپاسگزاری بیشتر، باید یادآور شوم که شماری از سخنرانان در بیانات ضمنی خویش به فرهنگ و تمدن غور فراموش شده نیز اشارات مشخص و آموزنده یی کردند و بویژه، جناب سیامک هروی، ضمن حکایت از سفر کوتاهش در سال های قبل به چغچران، به ستایش اهالی بزرگوار این شهر پرداخت و بر فرازهایی از تاریخ تمدن غور، مکث روشنگرانه و صمیمی یی نمود.
اجازه می خواهم، پیش از پایان یافتن این سپاسنامه، آن را به یکی از آگاه ترین جوانان شهرم، یعنی جناب ضیایی، تقدیم کنم؛ زیرا، اولین باری که وی از کار و بارم در لندن، مطلع شد، انترنت را در اشک، غوطه ور ساخت. و شاید اکنون یکی از مناسب ترین فرصت هایی باشد که از مناعت طبع و رأفت قلب نازنین وی، بدینوسیله تمجید کنم و در عین حال، برای دلجویی او و همه جوانانی که گاه در اوضاع مشابه با چنین دلتنگی های غریب، دست و پنجه، نرم کرده اند، از بیان حضرت جامی مدد بگیرم که فرمود: «نه به منصب بود بلندی ی ی مرد / بلکه منصب شود به مرد بلند».
نخستین و واپسین گفته: دقایقی قبل از آغاز این محفل یگانه، آرزو می کردم که بطور معجزه آسایی یکی از فرهیختگان ادب .غور در میان این جمعیت با عظمت، ظاهر شود؛ و در عین حال، خوب می دانستم که لندن، عاجز از برآوردن چنین مطلوب نایافتنی است؛ ولی در هیمن دقایق، ناگهان، جوان بانویی با فر فرشتگان در برابرم ایستاد و خودش را معرفی کرد: «صدف فرحمند». و در حال، آن شعر وی که چند سال پیش در انترنت دیده بودم، همه هستی ی تاریکم را منور ساخت.
آری. فقط چند هفته یی از حضور صدف عزیز و خانوادة گرامی اش در لندن می گذرد؛ اما، فقدان آشنایی کامل با شهر؛ طی فاصله و همه دیواره های مادی و ذهنی، قادر نشده اند که مانع حضورش در این دیدار انس و بی تکلف باشند. آرزوی ناشد و شاعرانه ام را برآورده دیدم؛ برذهن مأیوس و محدود خود، نهیب زدم و بی درنگ، رفتم تا در گوش هر یک از مهمانان، فریاد بزنم که بانو فرحمند، از اهل ذوق و هنر غور نیز در این مکان، حضور دارند !
وطنم را؛ شهرم را؛ هموطنان و همشهریانم را از ته دل می ستایم و سخاوتمندی؛ دادگری و هنرورزی ی آنان را گرامی می دارم.

لندن ـ میزان 1393