آرشیف

پـاس مـی دارد زبــان مــادری
واژگان را ثـبـت دفـتر می کند

نه فقط در گویش بیت و سرود
در سخن هـم گپ برتر می کند

خوشخرام کبک زری گویددری
دامن دل پـر ز گـوهـر می کند

یک زبان باشـد پارسی و دری
گنج فرهنگ را پر زر می کند

در تمـدن پـرورش یـابـد زبـان
نسل هـا را تا سـخـنور می کند

لهـجـه هـای چند می آرد پـدیـد
گفتگـو را گـیتی گسـتر می کند

آشــــنـا دانــــد زبــان آشـــــنـا
اجـنبی گـر سـدّ معـبـر می کند

ریشه دارددرهزاران سال پیش
گر گشن شاخ کهن بر می کند

بادۀ آمو وسیحون خورده است
بـاغ دل گر مـیـوۀ تـر می کند

ازهریوا تا فرات وگنگ و نیل
دل شعر پارسی از بر می کند

ازخراسـان خور می گردد بلند
مهر دل را زیب خاور می کند

در هـوای نـوبهـار بلخ و سُغـد
منقـل دل پـر ز اخگـر می کند

از بـدخـشان لعل لب می آورد
بوسه را گرم و شکرور میکند

گوهـر فرخار در کف می نهد
بـزم یاری پـر ز اختر می کند

قصه پـردازی کند در بـزم دل
عشق را سـرتاج باور می کند

هرزمان با طرزوبا رنگ دگر
نوسرود خوش و خوشترمیکند

رودکی گون میزندبردل چنگ
شور ومستی را نواگر می کند

جذبه وشوق وطرب رادرخیال
در سـپهـر دل شــناور می کند

نـوبهـار دل خجـسـته تـر شـود
عشـق ار گلچـیـن دلبر می کند

حـلـقـۀ الـمـاسـی عـهــد و وفـا
زیب کلک یـار زرگر می کند