آرشیف

جدایی حقوق که هدف آن نظم می باشد از اخلاق در قرن هفدهم صورت گرفت٬ که این جدایی به معنای منتفی کردن اخلاق نیست. بلکه اخلاق در جامعه و جامعه شناسی سیاسی با حقوق رابطه تنگاتنگ دارد. یعنی جدایی حقوق به مفهوم تخصصی شدن علم حقوق در دانشگاه تلقی می شود. البته نظم اجتماع واکنشی از نظم درونی روحی و روانی اعضاء جامعه می باشد٬ که کنش این آرامش حقیقت است.

در جامعه افغانستان که درونی ساز افکار اماقبل اینکه پیام یا معنی به اعضاء برسد و یا اگر هم رسیده باشد نهادینه نمی شود. چون سازماندهی شده که این کشور به گونه قرون وسطایی مدیریت می گردد. که ابزار مدیریت عبارت دین و اکنون قوم و سمت گرایی نیز با آن اضافه شده است. از آنجاییکه دین ذات ندارد بلکه دین روش و سلوک استکه ذات انسان(روح یا جزء) را٬ با خدا(عقل کُل) وصل کند. پس هستی که من هستم٬ مقدم روش و سلوک یا دین تا درک نگردد٬ هدف دین همانا وصل پدیدار نمی شود.

در نتیجه: نظم وجود با نظم جامعه و کشور و با نظم ممکنات وحدت دارد. و ریشه بی نظم و تنظیم در غالب و مغلوب شدن روح در دمیدن خاک که در جریان می باشد٬ است.[1] یعنی روح در کالبد خاکی در درون با نفیر یا نفس گندیده در جنگ و ستیز می باشد. که بعضی عرفا این ستیز درونی را٬ جنگ هفتاد دو ملت گفته اند. که پدیداری و غالب شدن روح بالای نفس در اجتماع٬ عبارت از وجدان می باشد و با وجدانی اعضاء جامعه روح مجموعه قوانین … البته بعضی قوانین مانند قانون همجنسگرایی نمی تواند از منشاء وجدان باشد که آن مورد را٬ باید چنین تحلیل نمود: بسیار از کشورها هستند که قانون بر قانونی بودن همجسنگرایی ندارند و حتی در مقابل باورهای دینی شان نیز قرار گرفته٬ ولی این عمل زشت در جامعه شان هست مانند بعضی نقاط افغانستان٬ یعنی هیچ پیامبر و قدرت دولتی ضمانت نکرده که بی اخلاقی و زشتی را٬ از جامعه صفر کنند. زیرا فلسفه معیاد یا یوم الدین در خالص شدن اخلاق از بین می رود٬ و رویکرد قانونی شدن چون قانون همجنسگرایی از هستی عمل ریشه گرفته٬ پیروان این قانون مدعی عمل نیک و با اخلاق بودن آن نیز نیستند و در صورتیکه مبتلایان این مرض در جامعه کاهش یابد بیدون شک قانون نیز می تواند لغو گردد. ولی بدترین حالت این خواهد که بصورت پنهان چون در أفغانستان جریان دارد.

وجد دل!

ناظمی نظم وجود، کاندر تحول روحم

فاقد خود در عجز، کز بی نیازی خواهم

در چند راهی نه چند، این نشه وحدتم

یک وجود و یک دل، نه باغ کثرتم

موجود عشق جود، زعمق رحمت بود

گفتا شو حامدم، تا حمد خود بخوانم

ممکنات م اش، در رمز احمدش

پرده بگشوده شد، در موجود مجذوبم

چو بی نیاز مطلق، جز عجز نخرد

پرتوش به خاک، فخر نار لعنتم

در تابش خاک٬ دل به لقاء بی باک

گفتا بنوش زوجود، چو لایق خود کردم

فقرست در غنایم، فقیری منصب هستم

وجد بی تن دارد، دل لامکان وطنم

محمدآصف فقیری

[1] مبحث قدیم و حادث بودن قرآن در واقع٬ وجه تسمیه علم کلام اشاعره و معتزله در اسلام می باشد. که نخست باید دانست٬ تصور علم قدیم یا حکیم مطلق یا جوهر خدایی٬ با زمان دنیایی قابل سنجش نیست. زیرا معیاد یا روز قیامت و روز الست قدیم اند٬ که دنیا و حسنه دنیا حادث بر سیر تکمیلی انسانی تا ایمان حق الیقین یا حال٬ و یا وحدت الوجود بسوی آن قدیم می باشد. و بنیاد پوچ گرایی یا سلفیت یعنی اینکه: قدیم بودن خداوند را٬ در زمان دنیایی متمرکز می کنند. و مدرنیته را٬ چون قرون وسطایی نوع بدعت و نوآوری در برابر زمان سلف ناجایز می دانند.

در حالیکه دین اسلام در توحید و طرز عبادت بدعت و نوآوری را٬ منع کرده می باشد. پس قرآن و حادث بودن انسان در این دنیا و سیر تکمیلی وی٬ هر نفس تازگی و هستی در شتاب بسوی بی نهایت… است. البته تجلی هستی نخست در قلب٬ که اقرار می کنیم: لا اله الاالله … و از اینکه روح انسان آزادست به این حقیقت باطنی می تواند برسد و ببیند و بگوید لا اله الاالله…و مبحث زمان را٬ در الهیات به این نتیجه نیز می توان نهایی کرد٬ که در آیه ۳۸ سوره ق الله گفته است: و لقد خلقنا السماوات و الأرض فی سته ایام … یعنی آسمان و زمین و آنچه در میان این دو است در شش روز خلق شده است… در حالیکه گردش زمین منشاء زمان دنیایی می باشد٬ پس زمان دنیایی فارغ از همان شش روز الهی نیست. یعنی روز هفت نداریم یا اینکه زمان دنیایی مندرج زمان الهی یا جزء زمان الهی می باشد٬ و هستی ما و زمان ما غرق در هستی اوست٬ زیرا: هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن و هو بکل شی علیم…