آرشیف

زبانت ترجمان وحی ربانیست یا سرور

به اذنین سخندانت هزاران بار صل الله[1]

در این نوشته تحلیلی عرفانی٬ کلید واژه های: زبان انسانی را٬ با وحی الهی به بررسی گرفته و حقانیت ربانیت٬ رب متعالی را٬ که از انبیا ^(ع) و اولیا کرام جدا در ذهن تبیین می شود٬ نیست. به نتیجه رسانیده و مورد دیگری٬ که اختلاف سازی سازماندهی شده را٬ نیز ژرف نگری می کنیم٬ همانا خطاب قرار دادن حضرت محمد^(ص) با پیشوند (یا)…!

وحدت وحی الهی با زبان مروج محمدی ^(ص):

زبان های انسانی در صوت ها و لهجه های متنوع٬ که وسیله ارسال و دریافت معناست – در معنا همه انسان ها با تنوع زبانی٬ قومی٬ سمتی و نژادی و باوری که هستند٬ وحدت دارند. و این وحدت به گفته سعدی: که بنی آدم زیک جوهر اند خلاصه می شود٬ و جوهره یا عقل در عقلانیت با اراده و کوشش فردی به نتیجه = وحدت انسانی در مقابل سلب اراده آزاد انسانی یا مغلوب شدن در برابر نفس اماره بالسوء٬ که نتیجه فصل و کثرت و ستیز و جنگ انسان ها می شود. و جهل در برابر وحدت انسانی یا معنا عبارت از: برتری جوی٬ پیش داروی٬ نژاد پرستی و قوم پرستی٬ که مسبب نقض حقوق انسان ها توسط انسان های در تنازل عالم حیوانی٬ چون دیو سیرتی زشت و ریاکاری پدید شده اند٬ است.

ربوبیت رب٬ در اثبات روح آدمی:

طبق گفته قرآن: ‌الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي…سوره الاسراء ایه ۸۵ . روح نیرو و قدرت حیات که در جسم ما چون جان بوده٬ که أعضاء جسم در تحرک می شود٬ و یا روح گوهر عقل و نار عشق در سیر معرفت٬ تبیین می گردد.

روح در امر رب یا الروح من امر ربی٬ که هدایت در امر اوست. که به طرف ظلمات یا انوار در وجود ما٬ نیت را نهاده می کند٬ زیرا مقدم هر عمل مقبول یا منفور٬ نیت یا اراده می باشد. که توانایی انسانی تا نتیجه عمل٬ آزادی اراده انسانی پسا نیت که توسط رب نهاده می شود٬ است. که آزادی روح یا اراده٬ به هدف سعادت داده شده از رب٬ که متصل عشق یا سوختن در نار عشق و یا در تفکر که حکمت را٬ از نور عقل در مبانی شناخت و توسعه یا کشف پدیده ها٬ به ارمغان آورد.

پس سیر ایمان اجمالی به سوی ایمان تفصیلی که معرفت است٬ از کشش مقصود یا معشوق در وجود عاشق نهاد می گردد.

دولت جاوید یافت هرکه نکو نام زیست:

نیکویی محبوبیت است نه شهرت در پی ننگ و نام٬ پس حکمت همانا خوبی٬ عبارت از پدیداری که مسبب خیر و نفع سایر انسان ها و موجودات گردد. از وجود حکیمی که مسما با یکی از نام های مروج است.

طبق قرآن که الله حبیب خودرا٬ یا (معدن لامنتهی از خوبی یا نیکی هارا) خطاب می کند: یا ایها المزمل … حالا قرآن نخوانیم؟ که به گفته وهابی ها٬ مشرک نشویم چون در سوره مزمل آیه ۱ ٬ نبی مکرم ^(ص) توسط (یا) خطاب قرارداده شده است. همچنان در قاعده نماز در التحیات چنین ندای مذکور است. که دولت جاوید یا حیات مطلق٬ نه نسبی چون دنیا پسا موت٬ محصول اولیا می شود٬ که آنجناب شاه اولیا و امام مرسلین می باشد. که حتی در قرآن شهادت زنده و حی اولیا و رزق نوری نه دنیایی که تا معیاد٬ برای شان داده می شود و در معیاد یا قیامت هم٬ اذن شفاعت دارند.

هیچ وجودی انسانی به وحدت الوجود رب٬ به مقام که حکیم و عارف الله گردد٬ بدون کمک ناجی بشریت٬ همانا نام مبارکش که ناصر است٬ امکان ندارد. حتی قبل از اسلام هم٬ منابع معتبر اند٬ که امت های پیشین٬ فقط از وصف نعت و کمالش٬ به درجات روحانی متعالی رسیده اند.

نعت:

نبوتِ رسالتش!

تلک الــرسول٬ برفضل تو مــکتوب

آدم و نوح و خلیل٬ زجود تو مـجذوب

مـوسی زبرق تجــلای تو بر طـــور

داود و زبـورش٬ بر مـــدح تو مسـتور

هسـتی و زمــان٬ زجـود تــو مـوجود

صد عاقل و فرزانه٬ ز نور تو مــــولود

هرعاشق شوریده٬ کز وصـل چشیده

غیری تو نگزیده٬ برین در او خمیده

فـهم و زبــــانم٬ در وصف تو قاصــر

انـــوار نقشبندم٬ در وصل تو ناصــر

در فقــر تو هر دم٬ فقیریــــت مـایل

کز مرشد واصل٬ بر وصل تو نــایل

محمدآصف فقیری

[1]  ریاض العرفان٬ ص ۶۰ نعت و ثنای خاتم الانبیأ٬ اثر مولانا نیازمحمد فانی ^(رح) که در نظم گنجینه عرفان اسلامی را٬ گنجانیده است.