آرشیف

گاه گژدم می گزد یا عنکبوت سرخ پشت
گاه افـعی دم کـشـد یـا مـار کبرا می کشد

گاه خـاکستر کند بمب اتمی هسـت و بـود
گاه مـوشـک گه بـرنــو گاه پیکا می کشد

گاه ویـروس گـراز و گه جـنون گاو کُشد
گه تب مالـت و زمانی آنفولانزا می کشد

گاه ایدز از پیکر میمون به انسان میخزد
گاه نـیـش پـشـه و گاهی کلـورا می کـشد

تیغ افراط و ستم همواره از روز نخست
گاه مـردم را نهــان گه آشـکارا می کشد

گاه برسنگ وگهی بردار و یا دیوار کین
بی سوال وپاسخی مفتی به فتوا می کشد

هرزمان باشیوه یی انسان میگرددهلاک
نـه فـقط امروز ویروس کـرونا می کشد

گاه یـاری و حمـایت روز هـمدردی بُوَد
خلق خـوب چین را تا بی مدارا می کشد

مهردل های همه خلق جهان همرای تان
نه فقط تنها تو را بلکه من و ما می کشد

آنکه شادی می کند برمرگ انسان دیگر
بی خبر تیر نهـان وی را فـردا می کشد

آز قدرت استرس را میکند گرگ درون
صلـح وآرامی دل را گـرد دنیا می کشـد

جنگ ویروسی بتر ازجنگ اتم می شود
خیلی بیشـتر از زمان هیروشیما می کند

در نهـاد آدمی مهـر و محـبـت زنـده بـاد
ورنه دیوکین ونفرین عشق ورویامیکشد

درد ورنج ولرزش سرد زمستان بگذرد
نوبهار سبزه و گل قهـر سـرما می کشد