آرشیف

بنام خداوند آزادی و عدالت

صلح و جنگ دو واژه یی متضاد، دارای معانی مختلف، پیامدهای گونگون و متعلق به شخصیت های متفاوت است. این دو واژه هم مانند سیاه و سفید، بلند و پایین، مقبول و زشت، شب و روز و بالاخره خوبی و بدی در مقابل هم قرار دارند. جنگ را دانشمندان وقتی لازم میدانند که حیثیت انسان، ناموسش و خاکش در خطر باشد چه این تعبیر در برگیرنده دولت و ملت میباشد. و صلح اما، در هر زمانی، در هر مکانی و در هر شرایطی پسندیده و ستودنیست. صلح را در همه متون نوشتاری و تحقیقاتی مملو از محبت، صمیمت و نوعدوستی میابیم ولی این جنگ است که در کنار خویش ویرانی، دود، دهشت، وحشت و خیانت دارد.
با آنچه که در بالا ذکر شد، کشور افغانستان شوربختانه از مدت 40 سال بدینسو در آتش جنگ، نفاق، رقابت های حزبی، رقابت های منطقوی و آزمون های دژخیمانه یی ابرقدرت های جهان میسوزد. سیاسیون، زعما و رهبران افغانستان بجای اینکه ازین آتش برای گرم نمودن دستان خُنُک خورده یی ملت خویش استفاده نمایند؛ برعکس برای سوختاندن همدیگر و حریق نمودن فرهنگ دینی خویش که همانان صلح و آشتی باشد استفاده یی نامعقول نمودند.
در جریان این چهار دهه جنگ و خونریزی دوبار برنامه های صلح و مصالحه در کشور از سوی رهبران افغانستان پیشکش گردید که تا باشد صلح را جاگزین جنگ و اختناق سازند. این آرزو و آرمان برای اولین بار توسط شهید دکتور محمد نجیب الله پنجمین رییس جمهور افغانستان به نام "کمیسیون مصالحه ملی" در سطح کشور برای ختم جنگ و رسیدن به صلح هم به مرکز کشور (کابل) و همچنین در سطح ولایات ایجاد گردید که با تاسف به اثر عدم حمایت های بیرونی خیلی درست بجا نیافتاد ولی با آن هم این صلحخواهی و صلحجویی بی نتیجه نبود و حداقل یک فرهنگ صلح طلبی در کشور به نجوا در آمد.
برای بار دوم، به شکل فنی تر و بهتر آن در دوران حکومت رییس جمهور کرزی در سال 1389 بعد از تایید جرگه مشورتی صلح برنامه یی تحت نام "برنامه صلح، آشتی ملی و بازگشت به زندگی مسالمت آمیز افغانستان" زیر چوکات "شورای عالی صلح" ایجاد و به فعالیت آغاز نمود. این درست بعد از چهل سال جنگ و بدبختی بود. با آنهم بادرایت، توانایی و بزرگ منشی شهید صلح پروفیسور استاد برهان الدین ربانی بدنه یی این ماشین براه افتیده به چرخش در آمد. از همان اول حدس میزدم که ایجاد شورای عالی صلح، یکنوع لرزه یی را در بدن عده یی از سلطه طلبان، تفنگ سالاران و قلدوران ایجاد خواهد کرد. درین میان به استثنای موجودیت مخالفین مسلح دولت افغانستان تحت نام ها و گروه های مختلف – افراد مسلح غیرمسوول نیز به تشویش و هراس شدند. چونکه صلح امر همگانیست و در مقابل هر نوع جنگ، منازعه، مناقشه و بدبختیِ هممانند دژ تسخیر ناپذیر ایستاده است. بودند و هستند کسانیکه متاسفانه ازین طریق در پی تخریب برنامه صلح هستند و به آسیاب دشمنان قسم خورده یی افغانستان آب میریزند. کسانیکه در مقابل فرهنگ صلح و مصالحه قرار دارند، مانند مورانِ بیش نیستند که گهی به چشم انسان در میآیند و گهی خود را در شعله یی چراغ گم میکنند !!!
بلی هموطن عزیز، شورای عالی صلح بزرگترین شخصیت متدین، بادانش، بامعرفت و سیاستمدار خویش را در کنار تمام شهدای گلگون کفن افغانستان از دست داد که این شخصیت ستودنی شهید استاد پروفیسور برهان الدین ربانی بود. شورای عالی صلح افغانستان در کنار همه زحمات و تکالیفِ که متقبل شده است بیشتر از چهل (40) شخصیت شناخته شده کشور را درین راستا از دست داده است.
رهبران افغانستان همیش کوشیدند تا افراد بانفوذ و شناخته شده یی را در راس رهبری شورای عالی صلح بگمارند که این امر از استاد ربانی شهید، محمد معصوم استانکزی، صلاح الدین ربانی و مرحوم پیر سید احمد گیلانی شروع و الی اکنون که شخصیت های مطرح کشور چون استاد عبدالکریم خلیلی، حبیبه سهرابی، مولوی عطا الرحمان سلیم، دکتور محمد اکرم خپلواک، انجینیر فرهاد الله فرهاد و ده ها تن از شخصیت های دیگر میباشد، ادامه دارد.
شکی ندارم که چهل سال جنگ و ویرانی را نمیشود به مدت شش – هفت سال جبران کرد. جامعه یی ما از زیربنا ویران بود. انسان های سرشناس و تحصیلکرده را کشتند، بنیادِ استحکامات نظامی ما را ویران کردند، سیستم طبقاتی را نابود ساختند، ستون معارف را شکستند، فقر را جایگزین اقتصاد و سرمایه ساختند و درین میان از همه سخت تر اینکه فضای روحی ما را خراب کردند و عصبیت را در بین مردم مسلمان ما به میراث گذاشتند و حتا دین را برای ما وارونه تعبیر کردند.
دُشوار است که در مقابل این همه ویرانی و مشکلات ایستادگی کرد. اینرا هم درست میدانیم که هیچ جامعه یی، ملتی، دولتی و فردی بدون مقصد به دیگری کمک و مساعدت نمینماید. حضور جامعه جهانی و قوت های نظامی جهان در افغانستان بدون هدف نیست. لاکن، این متعلق به مردم افغانستان میشود که ازین کمک ها چگونه برای آوردن صلح و امنیت به کشور خویش استفاده نمایند. ما باید این همه حضور و اوامر دیگران را قبول فرماییم تا اینکه به هدف بزرگ خویش برسیم و ملت خویش را به سوی اعتلای زندگی، ارتقای فرهنگی و ارتفاع سیاسی برسانیم.
تبلیغات سو درمورد شورای عالی صلح نه اینکه به نفع مردم ما نیست بلکه منفعتیست برای بقای کسانیکه درین سالیان متمادی به نام های مختلف از خون و گوشت و عزت ملت ما به سودِ فردی، گروهی و سمتی خویش استفاده ها نمودند. ما باید بیدار شویم و بیداری ملت ها یگانه راه فلاح و رستگاری ملتهاست.
 
بامهر و محبت
غلام رسول مبین
شهر چغچران، غور
07 اسد 1396 هـ.ش.