آرشیف

تشکیل خیزش های مردمی، اربکی، تحکیم ثبات، اردو و یا نیروی منطقه ای…! هیچ گاه نمی تواند به خواست های دولت نایل آید که همانا استقرار صلح و تامین امنیت اند. دولت با ایجاد جبهه های این چنینی زمینه فعالیت را برای خودش تنگ نموده و فرصت استفاده، سرکشی، و عصیان را به مردم واگذار می کند. جبهه های مذکور تا زمانی به دهل دولت می رقصند که امکانات وافر بدست آرند، به محض احتمال تحول، همه دار و ندار را می بخشند تا خود، قدرت و حاکمیت خویش را حفظ نمایند. 

چالش های ایجاد شده: 
• حس قدرت مداری، اقوام را از خود بی خود ساخته و اقلیت را تهدید می کنند.
– گروه محافظه کار و بی کس که در بین اقوام وجود دارند، تحت سلطه قدرت مندان قرار گرفته و روزگار شان دشوار می شود. 
– مسلح شدن مردم هیچ گاه به خیر محیط نیست‌. دیده ایم که با عادی ترین اغتشاش، مردم دست به سلاح برده و مشکلات ذات البینی بروز می کند. 
–  خیزش های مردمی از بودجه دولت استفاده کرده و موجب پخش دیپو های دولت بین طالبان و مخالفین دولت می شود. 
– اکثر مشکلات قومی از مسلح شدن و حمایت یک طیف توسط دولت و یا طالب منشا گرفته است.
– خیزشی ها به محض که خود را مجهز دیدند، بزودی از گرو دولت بر آمده و برای دولت مشکل خلق می کنند. 
– این پروژه های دولتی، دائمی نیست. فقط مردم را با پروژه طالب دشمن می سازد و بعد رها می دارد. این کار مشکلات آینده خویش را می داشته باشد.
– جنگ پروژه نیست. باید به جنگ‌ به عنوان چالش نگاه کرد که باید حل شود نه اینکه پروژه که نیاز به تطبیق داشته باشد. دیده ایم که کمپنی بلک واتر آمریکایی در برابر پول می جنگید و نتیجه مطلوب بدست نیاورد. 
– همین حالا امکانات نیرو های منطقوی به جیب بزرگان برای مسلح سازی قوم شان به مصرف می رسد. این کار خطر تقابل مسلحانه اقوام در آینده را فراهم می نماید. 
– این روش بیشتر به ارباب سالاری دوره ظاهر شاه شباهت دارد. مردم از راه های دور اموال و حیوانات را به ارباب می آوردند تا دعوی شان پیش برده شود و الی گرفتن فیصله برای ارباب مزدوری می کردند. احتمال حتمی است این که محاکم صحرایی، قضاوت های نا عادلانه و حکم های خود سرانه نیز از آدرس این خیزش ها و اردو ها نیز سر زند‌.  
– چنین رویکرد در دوره حکومت داکتر نجیب الله نیز وجود  داشت که به نام ملیشه یاد می شد ولی بدون کدام دستاورد و نتیجه نه تنها پایان یافت بلکه باعث سقوط دولت نیز شد. 
پس، وقتیکه مردم عوام خود در پی تامین امنیت خویش باشند، حضور دولت و نیروهای ملی امنیتی افغان برای چه است و چرا معاش دریافت می کنند؟!

راه حل: 

▪︎ اختصاص بودجه های هنگفت استخباراتی و اوپراتیفی به کارمندان امنیت ملی.
▪︎ گماشتن افراد مجرب، سنگر شکن، نظامی، رشید و مبارز در راس اردو و پولیس.
▪︎ ایجاد تیم تفتیش/استخبارات داخلی در بین نیرو ها. 
▪︎ اصل پنداشتن مجازات و مکافات بین عملکرد منسوبین اردو، پولیس و امنیت ملی.
▪︎ راه اندازی پروسه خلع سلاح و تعین جرم به حاملین اسلحه.
▪︎ تقویت بخشیدن مهارت نیرو های واکنش سریع.
▪︎ ازدیاد قطعات کماندو و قطعه خاص.
▪︎ کیفر و مجازات دشمنان و مخالفان.
▪︎ اجرای عملیات های تصفیوی هوایی و زمینی.
▪︎ تفویض رتبه های نظامی بر اساس فعالیت حربی.
▪︎ ترتیب پروتکول پنهانی با افراد ملکی و تخصیص پول نظر به حجم فعالیت استخباراتی شان. 
▪︎ لغو تشکیل رجال برجسته. 
▪︎ ازدیاد تبلیغات رسانه یی به نفع نیرو های امنیتی و مخالف دشمنان دولت. 

آن وقت است که امنیت نسبی نصیب مان خواهد شد و دست استفاده جویان از خزینه دولت کوتاه می گردد. شنیده ام‌ که ۶۰۰۰ هزار فیر مرمی اسلحه خفیفه از طرف قوماندانی امنیه برای یک گروه از خیزش های مردمی توزیع شده است ولی الی رسیدن به محل نبرد فقط ۱۰۰۰ فیر مرمی مواصلت ورزیده است. از معاش و امکانات اردوی منطقوی مصارف کمپاین انتخاباتی و پول خرید بیزبیزک فراهم می گردد. آیا ایشان حاضرند اسلحه خریده شده را در آخر کار به دولت تحویل نمایند؟! 
آنجاست که با دید قبیلوی، عدالت از بین می رود و خداوند چه زیبا می فرماید: 
قرآن کریم: {وَ لاٰ يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلىٰ أَلاّٰ تَعْدِلُوا اِعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوىٰ وَ اِتَّقُوا اَللّٰهَ إِنَّ اَللّٰهَ خَبِيرٌ بِمٰا تَعْمَلُونَ} سوره مائده، آیه ﴿۸﴾
ترجمه: و البته نباید دشمنى گروهى شما را بر آن دارد که عدالت نکنید. عدالت کنید که آن به تقوا نزدیکتر است، و از خدا پروا دارید، که خدا به آنچه انجام مى دهید آگاه است. سوره مائده، آیه (۸)

نوت: من آگاه نظامی نیستم ولی به عنوان شهروند مسئول تفکر من تا این حد و از این مسیر به دنبال زایش امنیت و زدایش ناامنی است که می تواند درست باشد و می تواند نادرست!  

با مهر 
گل رحمان فراز