آرشیف

بنام خداوند بخشنده مهربان!
 
حضار محترم ، مسولین محترم دولتی ، بزرگان ومتنفذین اقوام ، خانم ها وآقایون !
اسلام علیکم ورحمت الله وبرکاته!
 
پیش ازهمه نود ویکمین سالروز استرداد استقلال کشور عزیزمان را به مردم مسلمان وآزادۀ افغانستان مخصوصا ملت متدین وصلح دوست ومعارف پرور ولایت غور تبریک وتهنیت عرض می کنم.
برادران وخواهران! استقلال به معنای رهایی وآزادی وخود کفایی است. مردم افغانستان نودو یک سال قبل به این نتیجه رسیدند که کشورشان باید بعد ازین به عنوان یک کشور آزاده ، مترقی ، قوی ومستقل در عرصه جهانی عرض اندام نماید. متأسفانه  به دلیل  موجودیت مشکلات وچالش های گوناگون  اجتماعی ،اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی ملت ما نتوانست به آرزوهای دایمی خویش دست پیدا نماید وبه معنای واقعی کلمه صاحب استقلال وخود کفایی شود. برخی از همسایه گان ما وهمچنین برخی از قدرت های بین المللی هم با مداخلات بیجا وبی مورد شان وضعیت طبیعی رُشد وترقی  ما را مختل نمودند ومسایل ومشکلات گوناگون کشور ما را پیچیده ترساختند.
حضارمحترم! استقلال در قرن نوزدهم به معنای رهایی از استعمار واسارت کشوربیگانه که مملکت دیگری را اشغال نظامی نموده بود تعبیرمی شد ، اما امروز معنا ومفهوم استقلال دچار تحول شده است. امروزه در سطح بین المللی تمام کشورها در عرصه های مختلف سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی وغیره به کمک وهمکاری یکدیگر ضرورت پیدا کرده اند. کشورهای مختلف اروپا یک اتحادیه بزرگ را تشکیل داده اند وحتا یک پارلمان که از تمام کشورها در آنجا نماینده است تشکیل داده اند وعمدا خود را بیشتر به همدیگر وابسته ساخته اند. ماهم باید این وضعیت را درک نماییم. هیچ کشور دنیا نمی تواند دروازه های خویش را به روی دیگرممالک بسته نماید. امروزه اگر یک بانک در ایالات متحده امریکا ضررنماید کسانی بسیاری را در آن طرف دنیا درچین وجاپان متضررمی نماید. معنای این گپ این است که استقلال عام تام امروزه دیگر معنا ندارد. کشورها مجبور هستند باهمدیگر وابسته باشند واز همدیگر کمک بخواهند ومعاملات اقتصادی وفرهنگی وعلمی داشته باشند.
استقلال وخود کفایی آرزوی نیکی است اما برای پوره شدن این آرزو، ما مجبور هستیم با دیگر کشورها رابطه داشته باشیم. ما باید به معارف خود توجه خاص نماییم. ما باید روی نسل جوان خویش سرمایه گذاری نماییم. ما باید کارهای کشورمان را درست مدیریت نماییم. ما باید زیربناهای توسعه وانکشاف کشورمان را بسازیم. ما باید اقتصاد خویش را قدرت ببخشیم. ماباید برای مردم خود زمینه کار ایجاد نماییم. ما باید به وضعیت نا به سامان زنان ومساله بیکاری زنان پایان بدهیم. اگر در عرصه های مختلف کار وتلاش وپیکار بی امان نداشته باشیم، گرفتن یک محفل وشعار دادن وادعای استقلال کردن دیگر معنا ندارد. هنوز هم حدود هشتاد در صد از بودیجه کشورما توسط دیگران پرداخته می شود. هنوزهم حتا معاش سرباز وقاضی  و  ملاامام ما را خارجی ها می دهند. چون ما برای اینکه استقلال واقعی خویش را به دست بیاوریم کاری نکرده ایم وهمۀ ما مسول می باشیم.
به امید روزی که کشورما در عرصه های مختلف بتواند سر پای خودش ایستاد شود سخنان خودم را خاتمه می دهم وبرای افغانستان عزیز آرزوی سربلندی می نمایم.
سلامت وکامیا ب باشید.