آرشیف

تا زدل آتـشفـشـان عـشـق فـوران می کند
کینه آتش می زند دشـمن هراسان می کند

کوره زارعشق دل ها می کند تا سینه را
مهـربـانی و صـفا همـواره غلیان می کند

گلخـن آتـشگه و صحرای سوزانِ خراب
جلوه گاه نرگس و رشک گلستان می کند

زلف شب را تاسحـرگاهان فرداهای دور
گاهگاهی شـانـه و گاهی پریشـان می کند

زخم خونین وطن را تا سراطون کرده اند
عشق پاک دل فقط ازریشه درمان می کند

عاشقان زور و زر را نیست پروای وطن
رندمسکین از صداقت جان قربان می کند

سـر به پای اجنبی کی خـم کند آزاده کیش
هـمـت و آزادگی را زیب انـسـان می کند

کور خـود بینای مردم تکیه برقـدرت زده
عشـق پاکان چهـرۀ مکّاره عریان می کند

پول ها صرف نفاق و جنگ قومی میشود
هرکه حرف قوم وخویش خودعنوان میکند

طالب وداعـش دوزخ کرده میهن رابه خلق
مدعی آسـوده کیف حـور و غلمان می کند

از برای عیش و نوش فاسدان رشوه خوار
انتحاری گوشت وخون خلق بریان می کند

قلب مـردم را چـونان با خنجر خونین زدند
در فغـانـسـتان دل صـد پـاره افغان می کند