آرشیف

همه رهبران دیگر مُرده اند. مرگِ شان بهتر از این زند‌ه‌گی شان است.

با نگاهی به بی‌کاره‌‌گی مجلسِ مهره ‌های سوخته  در انقره سرانجام به این فیصله رسیدم که بادهای جنوب بسیاری ها را لرزانده و تقلای شان را فقط برای زنده ماندن هویدا ساخته تا اگر موردِ عنایتِ وحشتِ تروریستی قبیله قرار گیرند. حضورِ فیزیکی یا رسانه‌یی مهره‌های سوخته و‌ خاین در این مجلس نشان داد که دیگر کسی برای ملت افغانستان به خصوص مردمِ شمال دل‌سوزی ندارد.‌ همان عواملِ سقوط، همان جواسیس و‌ سودجویانی که بیش‌ترینِ شان طی مدتِ بیست سال هیچ کاری به نفع ملت نکردند و‌ حتا هویت‌های خود را هم فروختند باز هم نزدیک یک‌دیگر شدند. ما پنداشتیم که اینان آدم شده و از ملت معذرت می‌خواهند و مهره های 

معلوم‌الحال فروپاشی به نفع طالب را رو‌سیاه می‌کنند اما همه گِردِ هم آمدند تا یک عریضه‌ی دیگری از تضرع به طالب بسپارند که به ایشان رحمی کند.  مضحکه‌بار تر این که عالی جنابان سعی دارند طالب را به حامیان طالب معرفی کنند و مثل کودکان به پدرانِ طالبان یعنی آمریکا و اروپا و‌ انگلیس، روس، چین، ایران، پاکستان، عربستان ‌و قطر فریاد دار و هند گریه می‌کنند که فرزندان ناخلف شان آقایان را از وطن فرار داده. مگر شما ها نمی‌دانید که همین جهان طالبان را بالای شما و با استفاده از جُبنِ بیست ساله‌ی شما و نقش شما ها در تضعیف قدرت مردم سالاری و پرداختن تان به خیانت ملی و خدمت تان در زر اندوزی یا گذاره برای خود تان بود؟ از دیگران که گله‌یی نیست. اما تو مارشال دوستم چگونه پای سندی امضا کردی که به هیچ اصولی برابر نیست؟ محتوای بی سوادانه‌ی اعلامیه‌‌گونه‌ی‌ تان خِفت‌بار تر از عریضه‌ی سابق تان به غنی است. حضور کسانی که عملاً عامل خیانت و جنایت و فروپاشی کشور بودند با شماها ثابت ساخت که شما از انحصار بالای کشور و ملت دست بردار نیستید. حالا اگر فردا یک مظاهره برپا کنید قانونی چند نفر حاضر کرده می‌تواند؟ احمدضیا همین گونه و عطای نور همین‌گونه و بسیاری‌ها همین گونه؟ شما اصلاً قبول نکردید که احمدِمسعود رهبر و جوانان و همراهان همرزم و‌ جان‌باز او بانیان مقاومت دوم اند که شما ها با فرار های بزدلانه‌ی تان بار سنگین آن را بر دوش شان گذاشتید. شما چرا نسل کُشی را در پنج‌شیر و اندراب‌ها محکوم نکردید؟ شما از طالب کدام تغییر روش ‌و مذاکره را انتظار دارید درحالی که ممکن نیست. حتا ترکیه‌یی که شما آن‌جا جلسه گرفتید از حامیان پرو پا قرص طالبان است. مگر ندیدید و‌ نشنیدید که خلیفه‌ی طالبان آهسته آهسته چهره از نقاب برآورده ‌و گفت آمریکا دشمن او نیست؟ شما کجا روانید؟ آقای مارشال دوستم چند سال دیگر عمر خواهی کرد که برای آن همه افتخارات خود را زیر پا کردی. حتا نتوانستی خبری نشر کنی که جلسه تحت ریاست خودت دایر شد. چی‌ شد آن دوستم رزم آوری که بار ها به من می‌گفت رفیقت به بی‌غیرتی و‌ گریز از پشتِ سر مرمی نمی‌خوره و مرمی یا ده تختی سینی خودش یا سرباز و افسرش می‌خوره… واقعاً هم‌چنین بود. چرا امروز عمر برایت این گونه شیرینی کرده است. تو که الگوی بلندی از مکتبِ بزرگ‌سیاست تحت رهبری شادروان ببرک کارمل و بعد هم خودت یک مکتب بودی. همه‌گی پیش از این جلسه‌ی شرم‌ساری برایت آگاهی دادند تا متوجه باشی که دست از پاچه خطا نکنی. اما کردی. من فکر می‌کنم با این بی سلیقه‌گی که از کاغذ یا عریضه‌ی تا به طالب و آمریکا و اروپا معلوم است شما ها فقط فرمان عفو باداران طالب را شامل حال خود می‌سازید. چون پشتون در جلسه‌ی تان نبود رهبری هم انتخاب نکردید. قسم به خدا که دیگر باور ها از شما ها ختم شده. اکر همین حالا گلب‌الدین جنایتکار قبول کَند که رهبری تان را به دست گیرد شما به او بیعت می‌کنید. وای بر شما ها. یک بار دیگر این طومار بدرنگ و غیرت فروشی تان و سلیقه‌ی مدیریتی جلسه‌ی تان را بخوانید و ملت در حال شکنجه و شهادت و قربانی و گرسنه‌گی را پیش‌روی تان مجسم بسازید و خونِ هزاران انسانی را که به دست تروریستان بین‌المللی حاکم ساخته شده بر کشور ریخته شده از نظر بگذرانید تا وجدان های تان بیدار شود. حالا نه گوانتانامویی است تا شما ها را در بند کنند و بعد دوباره رهبری کشور را به دست تان بدهند و نه زندان ظاهراً مخوف بگرام است که آن جا آموزش تروریستی و. رهبر شدن و حاکم شدن بر کشور را ببینید. من نخواستم محتوای بی رنگ و بی بوی این گویا قطع‌نامه‌ی شما ها را نقد کنم. چون بسیار بی‌محتوا تر از یک مقاله‌ی نوشته شده توسط یک کودک نو کار در نوشتار است.