عشق کلمه برای اظهار آخرین تملایات دورنی است که می‌شود بیان گرفت و آنرا با الفاظ زیبا در روی صفحه کاغذ و یا شفاهی یاد کرد ، اما نظر به فرهنگ جامعه و خصوصیات مردم میتوان گفت :

عشق یک دورغ بیش نیست ، و حرف که در کوچه های و صحرای بی اعتمادی رشد میکند و لاله وار داغی بر جگر روح و روان میگذارد چه تعبیری میتوان از آن داشت ، یک آغاز گرم تا حد مجنون شدن و یک ختم بی عاطفه و پر ز درد ، و با استفاده از کلمات شور بر انگیز در لایه فریب با احساس بازی ، ،کردن و قلبی را جریحه دار ساختن است گر چه به اثبات موجود عشق خدایی و ناله از زبان بی زبانان چون نغمه سرایی پرنده گان و اشک حیوانات که فاقد زبان اند کافی است که الهامی از قلب و عشق شان را انعکاس دهند اما انسان نتوانسته با همان صاف و خلوص نیت ثابت بسازد که عشق را می‌شناسد وبرایش ارج می گذار اند نباید به افسانه‌های لیلی، مجنون ، و امثال آن راه صفای را پیمود و در تصور ها زنده کرد .و برای تعدای کثیری از مردم عشق ورزیدن یک تجربه و امتحان است که چطور با احساسات بازی کرد و بازی با کلمات و واژه‌های نرم و پر کیف لفظی آغازی برای فریب است ، بسیار خوب میتوان کلمات را ادا کرد و در هر جمله روح و روان را در مرض قرار داد