آرشیف

هویداست که تنها یک شخص با معاونین اش برنده انتخابات ریاست جمهوری خواهد شد. این برد بستگی به از خود کردن نیم بیشتر (نیمه پر گیلاس) رای دارد که همان، بالای 50 فیصد است. در این روند، علاوه بر مزایا، محدودیت های وافر نیز وجود دارد که از جمله تکمیل نمودن 100000 هزار تذکره رای دهندگان از حد اقل 20 ولایت مختلف (2 فیصد) در زمان ثبت نام، تحویلی 10 میلیون افغانی به بانک و ساختن برنامه انتخاباتی برای حضور در این روند…! می باشد.
ولی باز هم با وجود محدودیت های فوق که چانس برد را به اکثریت کم می رساند، نامزدان انتخابات ریاست جمهوری به چه دلیل می خواهند وارد کارزار انتخاباتی گردند؟! می دانیم که هر کدام در شعار خود را برنده و یا رقیب شخص برنده می شمارند.
عوامل اصلی که به نظر من قابل ملاحظه است:
1. کسب شهرت: داکتر علی شریعتی در کتاب "انسان بی خود" خویش انسان را در فطرت اش دارنده القاب می نماید که یکی از آنها "شهرت طلبی" است. شهرت را هر انسان خوش دارد و هیچ آنچه را به خود می خواهد به دیگران نمی خواهد. نامزد شدن در انتخابات ریاست جمهوری بستر شناسائی افراد را برای عوام فراهم می کند. حضور در رسانه ها، چاپ پوستر ها، چاپ شدن عکس های کاندید در اوراق رای دهندگان کمیسیون مستقل انتخابات…! باعث می شود تا مردم به (تنها) چهره نامزد شونده آشنایی حاصل نمایند. 
2. بدست آوردن تجربه انتخاباتی: در انجام کار دو چیز اصل است. بُرد و باخت! از بُرد ها باید افتخار گرفت و بیشتر کوشش کرد و از باخت ها باید تجربه گرفت و باید دوباره تلاش کرد. نامزدان که وارد این کارزار می شوند اولتر از همه تلاش می کنند تا با برنامه جامع وارد عمل شوند و بعد در تطبیق آن بکوشند. 
3.  روش خوب معامله با نامزدان پیشتاز: نامزدان پیشتاز بخاطر کسب افتخار و سوژه ساختن کارزار های انتخاباتی شان از نامزدان دیگر استفاده می کنند. همایش های انصراف کاندیداتوری به نفع تیم نزدیک به بُرد، مسیر عطف توجه را برای تیم های بیشتر در چشم رسانه ها و سنجش مردم عوام بیشتر می کند.
4.  کم نمودن آرای نامزدان پیشتاز: بدون شک، تعدد نامزدان در انتخابات می تواند بر افزایش رای و احتمال بُرد نامزدان پیشتاز صدمه وارد کند. نامزدان هر یک از ساحات جغرافیایی و احزاب مختلف تعلق دارند. این اطلاقات می تواند تعصب رای دهی بر شخص قریب و دور را ایجاد کند و بیشتر مردم احتمالاَ به کسی رای خواهد داد که یا آنرا می شناسند و یا اینکه وی را نزدیک به خود محسوب می کنند.
5. حس کاذب خود باوری: بعضی اوقات علنی است که کسی کار می کند و میزان دریافت مفاید از اجرای آن صفر است. انجام ندادن آن بر اجرای آن ارجح است ولی نمی تواند خود را قناعت دهد. بد بختانه، افغانستان پر است از آدم های که خودشناسی ندارند و خود را نمی فهمند. سخت است قناعت دادن آن کسانیکه منفعت اش به قناعت نکردن بدون کدام دلیل و منفعت باشد. 
6. دریافت منابع عایداتی بیرونی: انتخابات های نظیر انتخابات ریاست جمهوری حایز اهمیت است بر کشور های خارجی که تمرکز و توجه به افغانستان دارند. بیشتر نامزدان از معاملات سیاسی انتخاباتی به پا درمیانی انصراف با نامزد دیگر از جامعه جهانی و کشور های همسایه نفع می گیرند که طول ایستادگی شان الی بدست آوردن پول و یا وعده دریافت وظیفه است. 
7. مبهم سازی نتیجه انتخابات و تصامیم مردم: نتیجه انتخابات زمانی مبهم می شود که همگان از نحوه برگذاری آن شکایت و اعتراض داشته باشند. شمارش آرا، چاپ اوراق رای دهی، شناسایی رای گیرنده از طرف رای دهنده…..! موارد اند که به اعلام نتیجه انتخابات تآخیر و یا سکتگی ایجاد می کنند و همان است که مردم نسبت به شفافیت و کار کمیسیون مستقل انتخابات بی باور می شوند. 
می دانیم که حدوداً 70 تن از نامزدان ریاست جمهوری، بسته های معلوماتی انتخاباتی را از کمیسیون مستقل انتخابات دریافت نموده اند که تعداد تذکره های خواسته شده از ایشان در کل حدود 3 و نیم میلیون است ولی پارادوکس اینجاست که حدوداً سه میلیون جمعیت در پروسه انتخابات پارلمانی اشتراک ورزیده اند که این خود تناقض تصمیم گیری را نشان می دهد.
پس، برای پیدایش راه حل ها می بایست تا نامزدان را به توصیه موارد ذیل آشنا سازیم:
1. روش های کسب شهرت بسیار است، نامزدان محترم می توانند شهرت را با کار صادقانه در بدنه دولت، حضور در رسانه ها، کمک های خیریه به مردم از طریق رسانه ها…! بدست آرند.
2. تجربه انتخاباتی را می توان حتی از قالب دید عمیق انتخابات های پارلمانی، شورای ولایتی…! بدست آورد و درز های بارز و کوچک را شناسائی کرد.
3. داشتن برنامه به ایشان کمک می کند تا تیم پیشتاز را بعد از شناسائی ملاقات نماید و برنامه جامع بُرد انتخاباتی خویش را تقدیم آن نماید. این باعث می شود که تیم پیشتاز بیشتر از پیش به وی اعتماد کرد و صلاحیت های هم انتخاباتی و مسئولیت های کاری بعد از بُرد انتخاباتی را تحویل وی نماید.
4. با کم کردن میزان رای نامزدان پیشتاز نمی توانند برای خود افتخار حاصل کنند. بهتر است انعطاف پذیری داشته باشند و حس شهرت طلبی کاذب را از بین ببرند.

نویسنده: گل رحمان فراز