آرشیف

خرد و دانایی مواردِ با ارزش و پر اهمیتِ اند که صعود چشم گیرش موجبِ پیدایش برتری، قدر و آبرو بشر می شود و همین رشدِ ذهنی و تمرکز فکری است که از ذهن یا زبان بر می آید و انسان با ایراد سخن های سنجیده و پر محتوا (در سطر و قالب دستوری) از طریق نطق زبان اش خود را حیوان ناطق و از طریق رویۀ نیک، دلِ پاک و تقوای رفتارش، خود را اشرفِ مخلوقات ساخته است.
وقتیکه سخن از نبود عقل ابتدا میگیرد، محتوا اش این نیست که گویا انسان های در محیط ماحول ما یافت میگردند که گویا اصلاً دارندۀ عقل نیستند بلکه چنین منطقِ دارد که گویا دارندۀ عقل اند اما توانایی استفاده و کاربرد درست از عقل شان را ندارند و یا اینکه در تحقق و گفتارِ مسایل دقت بخرچ نمی دهند و بر جستجو و رد یابی مسایل، جزئی می نگرند تا سطحی. گروۀ انسان ها بدون در نظر گرفتن محتوای یک مقاله، تنها و تنها سوژه های آنرا متوجه می شوند و انسان های دیگر را از طریق استدلال متذکرۀ همان سوژه، نقد و تحت انتقاد قرار می دهند که این در حقیقت مثل این است که "آب را نادیده و موزه را کشیده" اول باید جزئیات را مانند کار قضا، کاملاً باید جمع آوری کنیم، بعد از خوانش آنرا دست سپارِ قوۀ استدلال و تحلیل مان قرار دهیم.
قضاوتِ نا دانسته همیشه پشیمانی به بار می آورد. گروۀ دیگر کسانِ اند که غلامی و رد روی کسانِ را می کنند که صرف نظر از کرامت انسانی شان، سخن زدن با آنان جایز نیست چه رسد به زعیم ساختن همان اشخاص. برای ابقای نظام ها، ترقی زندگی ملت ها و روش درست تطبیق احکام الهی، شرعی و قانونی، مردم دست به انتخاب عادلانه زعیم میزنند و شرط اش این است که به وجود همان شخص برتری ها، ویژگی ها و مشخصات قابل القدر دیده شود که متباقی افراد از داشتن همان ویژگی ها عاجز باشد و ویژگی اصلی قابل ملاحظه همانا تقوا میباشد.
روی هم رفته، باید بدانیم که خداوند (ج) وقتیکه ما را اشرف المخلوقات قرار داده است و یک شخص را نسبت به شخصِ دیگر برتری نداده است (مگر به تقوای انسان ها) روایت از این می کند که می زیبد تا انسان های متقی باشیم و زندگی را قفسِ از پرهیزکاری و کمک برای همنوعان مان بسازیم و همیشه از نیروی تفکر مان در قبالِ درکِ کلی و نگاۀ ژرف استفاده کنیم و از نظرِ اجمالی و نگاۀ فشردۀ که حکایت گرِ کلی درجه و منزلۀ واقعی درکِ مورد نیست، بپرهیزیم.

با حرمت
گل رحمان فراز