آرشیف

درد که از هجــــــر تـــو دارد تنــــــم 
دل ز همـــه کـــرده فـــــزون می کشد 

عطـــــر تو تا میــــــرسدم در دمـــاغ
از دلـــــــم آرام و ســـــکون می کشد 

گلشـن زیبــــــای رخت ای پــــــــری
خِنــگ خـــــرد را به حرون می کشد 

از ســـــر و تـــا ناخن پـــــــا ناوکـــم
این طپـش سینــــــه جفـــون می کشد

طبــع من از سرکشـــی وضع خویش
آتـــــش خــــــود را ز درون می کشد

بحــــر غــــریونده ی ســــــودای من 
خار و خس از خویش برون می کشد 

اهل دل از رنگ دویــی فــــارغ است
اطلــس و هـــــم بوقلمــــون می کشد

گـــــــر نمک از کـــان قنــــاعت رسد
آدمــــــی از جمـــــع زبــون می کشد