آرشیف

می دانم پشتکار و صداقت بر استقرار صلحِ آقای کریم خلیلی – رئیس شورای عالی صلح ستودنی و باور کردنی است. اما ارادۀ جدی ولی انفرادی وی نمی تواند اندک ترین اثرات را بر آیندۀ درخشانِ ثبات کشور از بدو تقرر جناب خلیلی ایجاد نماید. 
گویند: با صلح گفتن، دنیا ایمن نمی شود! این مقوله جایگاهی واقعی اش را در متونِ سیاسی حکومتداری استقرارِ صلح به منظورِ تأمین امنیت پیدا کرده است و آهسته آهسته نقشِ تکرار شدنی اش را در قلوبِ مردم عوام به پیمانۀ یک حقیقتِ مسلم، ضرب المثلِ جا خورده و گفتۀ مرتبط باز می کند. 
صلح خوشی می آورد اما نه اینکه کاروان صلح به وسیلۀ ساربان های خواب رهبری گردد. اعضای خواب بردۀ شورای عالی صلح مسئولیت دارند تا به منظورِ ایجادِ ائتلاف های نجات کشور از وضعِ موجود به وضعِ مطلوب، باید در پی سنجشِ راه حل ها، ایجادِ نقشه های ادغامِ مجددِ مخالفین، تحکیمِ ثبات، پیدایشِ گام های سلسله مراتب وحدت ملی، افزایشِ اعتمادِ رهبری و کاهشِ انزجارِ ملی بصورت دقیق و منطقی باشند.
از میانِ رؤسای شورای عالی صلح افغانستان، شهید استاد برهان الدین ربانی توانست نام الگویی را از آنِ خود کند برای اینکه از همان اوایل در نقشِ مصلح صلحجو با تمکین واردِ میدانِ صلح شد. از نخستین روز ها، رویای شهید شدن در راۀ صلح را به ذهن می پروارنید و حتی خاطر نشان ساخت که شهید شدن در راه صلح برایش بیشتر از اینکه یک تهدید باشد، یک افتخار است. 
پیر گیلانی هم با تنفذ فراوان و جایگاه مردمی که در بین قوم پشتون داشت، از اعتبارِ بخصوصی برخوردار بود ولی محدودیت زمان، تنگنای وضعیت دشوار و نامناسب امنیتی در همان دوره و رسیدن قافله مرگ ایشان را نگذاشت تا برای گذاشتن خشت صلح کشورش موفقانه عمل کند و خود را صاحب دستآورد های صلح گرداند.
آن وقت است که صلح تامین می شود و مردم در زیر چتر اتحاد، همدلی، هم پذیری و امنیت زندگی مسالمت آمیز و مرفه شان را عاقلانه آغاز، صلح جویانه سپری و جاویدانه به پایان می رسانند که هم از خلیلی صاحب به عنوان رئیس الگو نامبرده می شود و هم آرامی کشور مدیون کارکرد اعضای ارشد دفتر مرکزی و دفاتر شورای عالی صلح خواهد بود.

با مهر
نویسنده: گل رحمان فراز