آرشیف

قصیده وصف یارمهـربان است
لـب نـی نـغـمـۀ مـاهــور گـیـرد

شب زلفی بود صبح دل افـروز
سحر از مهـر رویی نـور گیرد

کبوتـر وار می گـردم بـه بـامی
دل شـوق و طـرب غمبورگیرد

بـه یاد شبنشینی هـا دل از دور
هـوای فیسکوت و پاسور گیرد

فـرامـوشـم شـده بازی شطـرنج
نـه تکه و نـه گاهـی تـور گیرد

بدخشان گر بود مشهـور با لعل
هری از تاک لعل انگـور گیرد

شده شبهای غربت سردودلگیر
تب هجران زچشمان نور گیرد

نشـد امـن و امـان دامـان میهن
جسد از گـور خیزد گـور گیرد

بقول شیخ موسیقی حـرام است
نشاط از طـبـله و تـنـبـور گیرد

هنوز هـم دار افـراط و تعصب
زهرشهری ده ها منصورگیرد

بـه چـنگ مافـیـا افـتـاده میهـن
جـوان از خستگی بافـور گیرد

نه تنهـا می سـتیزد با جـوانـان
عصا از دسـت پیر کـور گیرد