آرشیف

بـدهــد  نـویـد  رحــمــت  ز جــلا ل و فــٌر شـاهــی

———————————————–

چه خوش اســت شـاد بـود ن، به ضـیــا فــت الـهــی  
به حـریـم عـشـق و اخلاص، هـمــه  فــٌر پادشـاهـی
 
که به کـوی رحـمت او  و سـلـوک عـشـق وعــرفـان
نـدهـنـد شـکـــوه  این گـدایی  به جـلال پـاد شــاهـــی  
 
هـمـه جـانـدای غـفـــرا ن، هــمـه با  صــدای  لبـیـک
ز جــهــــا ن آ د م  و جــن ،  بـه  نـشــانـه ُ گـواهـــی
 
ز طـفـیـل  لـیـلـته القــدر، در و دشـت پر ز نـور اسـت
کـه  دریـن جــهـــا ن نیــابـی ، تـو نـشــانـه ُ سـیـاهـی
 
شـــب  قـدر نــور باران، ز نـــزول  نــص  قــــر آ ن
بـد هــــد  نـو یـد  رحــمــت، ز جـلا ل و فــٌر شـاهــی
 
ز جـلال و نـور قـرآن  هـمـه جـا، چو  روز روشـــن  
که شــکـوه و جـلوه هایــش، بـرسـد  به شـامگـاهـی
 
سـر شب نهـیم به سـجـده، سـر خود به عـزت وعجـز    
که به  لـطف حـق  بیـا بـیـم بـه طــلـوع صـبح گـاهـی
 
ز طــواف کـعـبـه ُ دل  که، عـلا ج  درد  و رنج اسـت 
بــنـگـر  که  نــور بـارد، هـمـه جـا ز ماه  و مـاهـــی   
 
چــو  به  فـضـل مــاه رحـمـت، در عـفـــو باز گـــردد  
به  طــفــیــل  روز ه بخـــشــنـد ز مـقـصران  گناهـی
 
شـب قــدر  و ماه غـفـران،  شــب وصـل و راز باشد
کـه بـه یــمـن وحی و تـنـزیـل، بـرسـیـم به جایگاهـی
 
هـمه عـاشـقـان  وحـــدت، هـمه رهـــروان  قـرآ ن
بـه مـقـام قرب  رفـتــنــد، زفــیـوض عـذر خـواهــی
 
به ولای  نـام  احـمـــد، بـه  وفـا  و حــب  مـنـصـور
سـر و جـان کنـنـد قــربـان،  به اذان صـبـحگاهـــی 
 
ز نـوا  و اشـک طـفــلان،  ز فــغــان  مـادر پـــیـــر
چـه  شکایـتی  نـویـسـی، تـو به  روز  داد خـواهـی 
 
زخــدای حـق بـخـواهـیـم، که به فـضــل بـیـکرانـش
نـــظــری به مـلتـم کــن، تـو به لـطـف بـی پـنـاهــی
 
بـه  عـزیـزی عـزیـزم، که بـود ز کـشــورش  دور
بـنگـر به  فضـل و احسـان، تو به لطـف شامگاهی      
 
که به  وصف ماه  رحمت، درٌ ناب نـا ب  سـفــتـه
بـنــگــر که  نـیـک داند  هـمــه  راز خیـر خـواهـی
 
هــمـه روز و شب بـنـالـیـم، به حـضـورحــٌی دا ور
کـه  دهـــد  نجـات  مـا  را  ،  ز اســارت وتباهـی
 
ز کـلام بــی مــثــالــش  و  نـــزول ر حــمـــت او 
هــمـه جا نوای خـتـم اسـت و پـیـام صـلح خواهی
 
ز فـروغ  شـمـس  و آثــم، ز سـلوک پـیــر انصـار
هـمـه جا سـرود  ذ کــر اســت، ز فضای خانقـاهی

استاد فضـل الحق فضـل
چغـچــران – دیـار فـیـر وز کـوه  سـنـبـلـهَُ سال 1389 هـجـری شـمـسی
ایـن سـروده به اسـتـقـبـا ل ادیب توانا وشـا عـر فـر هـیـخـتهُ کشـور جـنـاب  محـتـرم مـحـمـد عـزیـز (( عـزیـز ی )) زیـر عـنـوان
 (( چه خوش است  اینکـه  باشی،  بــه ضیافت  الهی))  که قـلـبـم را مجـذوب شـعـر نازنینش کرده اسـت به نـظـم در آورده شـده اسـت و به عنوان برگ سـبز و تحفه ُ درویش حضور شان تقدیم میگردد. واز بارگاه رب ا لعزت  بر عـمـر و استعداد عالی وعـقـیده واخلاص  شان  برکت فراوان میخواهــم   .با احتـرام .