برسبزی مقدسِ هر برگ
                                  می نوشت
اشعارِ عاشقانۀ خود را
                                باران
آنگونه بود شاد
                 هوا و فضای ده
                        ـ درآن سپیده دم ـ
کز شاخه های هستی
                  می شد بهار چید .
 
()     ()     ()
 
آوازِ هر پرندۀ سرشار
در باغ های سیراب
و کوچه باغ ها
و کُرد ها و دشت
حما سه یی برای رویش و خورشید وعشق .
 
()     ()     ()
 
هر چیز بود
             عا شق و سرمست
باد
     ـ این همیشه مظهرِ بیداری ـ
و دشتِ پُر از لاله های سرخ
و
       دست های دهقان
و
      خانه های ده
و خاک
          این بزرگ .
 
()     ()     ()
 
در خاطراتِ نابِ شگوفه
یادِ شگفته گی و قشنگی
                                  زنده بود
آبِ زلالِ جاری
            ـ نبضِ سخاوت از دیر ـ
می شست بی دریغ
اندوهِ باز مانده ز لحظاتِ سرد را
از ذهنِ جوی ها .
 
()     ()     ()
 
در آن فضای کمیاب
دیدارِ بید ها
پروازِ هر کبوتر وحشی
و رقصِ شاخه ها
و جسمِ هر گیاه
و قطره های باران
و بوی کاهگِل
چیزی برای دیدن و گفتن بود
چیزی
          برای
                     شعر سرودن .
 
()     ()     ()
 
از دور های احساس
                           لیکن
آوازِ داغدیدۀ بیخوابی
در گوشِ لحظه های من
                                   آن صبح
می رسید :
آیا
       توان
            همیشه
                 همینکونه
                               فکرکرد .
 
 
حمل سیزده شصت ویک خورشیدی
کابل
 
***    ***    ***
                ***