آرشیف

قصه نگویید آنقدر

این همه کلاغ به خانه نرسیده را آسمان چه کند؟!

•••

کلاغ ها، این سیاه های غالباً غیردوست داشتنی،در مقایسه با بالدارانِ دیگر بیشتر مراقب سلامت خود هستند؛حافظان سلامتی که درصورت مشاهده ی همسانِ زخمی خود،احساس همدردی شان را به وضوح نشان می دهند.

با جثه ی چندان بزرگ تر از مورچه ها، به گونه ای خاص بدنشان را به نفع خودشان میزبان این کوچک زیست های همیشه در صحنه میکنند.

یک سارق باهوش به تعداد سرقت های موفق اش نمی بالد، بلکه همواره به ذکاوتش در طول سرقت:

چندی پیش یک کلیپ از سرقت یک صد یورویی توسط یک کلاغ منتشر شد که علاوه بر جنبه ی کُمدیک، جنبه ی هُریفیک نیز داشت!قدیمی تر از آن، در یک مستند گوینده درمورد کلاغ هایی می گفت که از حومه به مرکز شهر میرفتند و آنچه چشم نواز و رها بود را برای پارتنر خود می آوردند،اعم از تکه پارچه ی مخمل و گُلسر.

کلاغ ها قابلیت حل مشکلات و مسائل پیچیده شخصی شان را دارند و به طور قابل توجهی به یکدیگر اخطار و آموزش می دهند؛باید در نظر داشت که در مقابل چنین کنش هایی، هیچگاه از طرف مقابلشان انتظار جبران نداشته اند، پس در این راستا چند هیچ از انسان جلو هستند؛ شاید از روی حسادت به همین ویژگی، انتهای قصه ها کلاغ ها آواره و دور از خانه شان رها می شوند.

در آخر باید بدانیم که شناسایی چهره و به خاطر سپردن آن برای کلاغ ها عملی ساده به شمار می رود و عمر کینه ی در دل مانده شان به درازا کشیده می شود.

بیایید پیش از اینکه کیف پول و دستنبد محبوب کارتییرمان به سرقت برود، این بار بگوییم: کلاغ ها به خانه شان رسیدند و هیچ یک جا نماند!