آرشیف

******
ز  مـن  آن   قـــد  و  با لا  مـی  بـرد  د ل
لــب  لـعــل   شــکـــر خـا  مـی  بـرد  د ل
 
شـــکا ر  شـوخ  چــشــمـی  گـشــتـم  ا یـن جـا   
کــه  با   رخــســا ر  زیـبـا   مـی  بـرد  د ل

 شـــد م   ســـو دا یـی  و  د یـو ا نۀ  عــشــق
چو مجـنـون  حُـسـن  لـیـلا  مـی  بـرد  د ل

لـبـش  شـیـر یـنـتـر  از  لــبـهــا ی  شــیــر یـن 
ز کـوهــکــن  بی ســر و پا  مـی  بـرد  د ل

د لـی  کـآ ورده  بـود م  مـن  ز غــورا ت
کــنــون  مـا ه  هــریـوا   مـی  بـرد  د ل
 

اوستا د فـضـل الـحـق  فـضــل
شهــر هـرات فصـل پا یـیـز سال 1355 هـجـری شـمـسـی
این پارچه در فصل پاییز هرات سال 1355 هجری شمسی زمانیکه از دارالـمعـلـمـیـن عا لـی هـرا ت تازه فارغ شدیم در هـنگامیکه با همصنـفـا ن عـزیزم  واستادان بزرگوار خدا حافظـی مـیـکـردم سـروده شــده بود که در یک محفل ادبی  مورد استقبال استادان دیپارتمنت ادبیات مانند استاد فـرهـنگ ، استاد یقین، واستاد نظری آریانا ، استاد صدیقی واستاد روانشناسی جناب نعیم جلیلی  وبرخی از ادیبان وفرهنگیان هرات قرارگرفت. سپاس بیکران  از جناب محمد صد یقی همصنفی عزیزم که  این نسخۀ خطی راطی بیش از 38 سال با کمال امانتداری باخود نگاه داشتند ودر یک ملاقات تصادفی در هرات همراه با چند سرودۀ دیگرم به مـن اهـداُ کردند. ایکاش سروده های دیگراوان جوانی ام نیزتوسط عدۀ از دوستان به دست میآمد. راستی حال که پیر شده ام  واین سرودۀ دورۀ جوانی ام  را که چندان هم به یاد نداشتم می خوانم به حیرت می افتم  ودر دنیای دیگری غرق خیال می شوم وخاطرات گذشته همچنان در نظرم یکایک مجسم می شود وبه روح پرفتوح آنعده از یاران وعزیزانی  که رخ در نقاب خاک کشیده اند و اکنون در کنار ما نیستند دعا ودرود می فرستم وبهشت برین را آرزو می برم و به یاد عزیزانیکه در دیار غربت ودور از وطن زنده گی می کنند وبا لاخره به یاد انعده از دوستان وعزیزانیکه درشرایط دشوار کشورمانند من درمسیر پرخم وپیچ زنده گی کج وکوپ شده اند وصرف گذاره می کنند وهرآن و لحظه به انتظار مرگ هستند اشک می بارم وبه یاد ایشان وخاطرات شان وعشق به میهن ومردم وملتم زنده هستم وبدین عشق زنده خواهم بود.
با احترام