آرشیف

اگر زمام داران افغانستان و به خصوص رئیس جمهور غنی در این ادعای خود صداقت دارند که پاکستان حامی تروریزم و عامل اصلی خارجی در جنگ و بی ثباتی افغانستان است، و اگر دولت و دولت مداران و شماری از اهل سیاست و جامعۀ سیاسی کشور ما به ادعای عدم شناخت مرز دیورند و الغای توافق نامۀ دیورند باور و پابندی دارند، هیچ زمان و فرصتِ بهتر از امروز  در جهت اتخاذ دیپلوماسی تهاجمی علیه پاکستان و برای کشاندن پاکستان به پاسخگویی و حل مشکل و منازعه با آن کشور نیست. هر چند که دولت افغانستان پانزده سال این فرصت را از دست داد و حامدکرزی در تمام سال های زمام داری و ریاست جمهوری اش بر خلاف دو نیم سال اخیر در بیرون از ارگ کابل که فریاد مخالفت با مرز دیورند را بلند کرد، با سیاست ابهام و سکوت در برابر اسلام آباد، ضایع کنندۀ اصلی این فرصت بود.
شکایت محمودصیقل نمایندۀ دولت افغانستان در سازمان ملل متحد از دولت پاکستان به سازمان مذکور روز شنبه  گذشته(21 حوت 11 مارچ2017)، نخستین گام مناسب و به جا در آغاز دیپلوماسی تهاجمی علیه پاکستان بود. موضع گیری عبدالغفور لیوال سرپرست وزارت اقوام و قبایل در کنفرانس خبری امروز(24 حوت 14 مارچ 2017) مبنی بر کنارگذاشتن سیاست سکوت در قبال منازعۀ دیورند دومین گام دولت افغانستان در راستای این دیپلوماسی تهاجمی بسیار با اهمیت و قابل توجه است. غفور لیوال در نشست خبری امروز خود آواره شدن ساکنان مناطق مرزی را در اثر عملیات های خودسرانۀ پاکستان در مناطق مرزی برای افغانستان غیر قابل قبول خواند. او تحرکات سیاسی اخیر پاکستان را مبنی بر اعلان ادغام مناطق آزاد قبایلی پاکستان به ایالت خیبر پشتونخوا، انسداد مرز تورخم و تحرکات اخیر نظامی عملیات ها را در مناطق مرزی سوال برانگیز تلقی کرد و سیاست ادغام قبایل را بازی با ارادۀ مردم قبایل دانست. سرپرست وزارت اقوام و قبایل افغانستان در این کنفرانس اعلان کرد که دولت افغانستان در مقابل نقض توافقنامۀ خط دیورند از سوی پاکستان خاموش نمی ماند.
دولت افغانستان و مقامات این دولت باید دیپلوماسی تهاجمی را در برابر پاکستان که با شکایت نمایندۀ دایمی افغانستان در سازمان ملل و موضع گیری وزارت اقوام قبایل آغاز کرد، با جدیت و بلا وقفه دنبال کند. این دیپلوماسی باید با تمام توان و ظرفیت های موجود برای کشاندن پاکستان به پاسخگویی در جامعۀ بین المللی ادامه یابد.
دولت افغانستان باید مشکل خود را با پاکستان با دخالت جامعۀ بین المللی بررسی و حل کند. اگر افغانستان در فرصت کنونی که از حمایت مستقیم نظامی و مالی امریکا و جهان غرب برخوردار است و پاکستان از متحدین استراتژیک امریکا شمرده می شود، نتواند اختلاف و منازعۀ متقابل با پاکستان را با میانجی گری و فشار امریکا و سازمان ملل حل کند، در هیچ زمان و فرصت دیگر با پاکستان به راه حلی نمی رسد و پاکستان از ادامۀ سیاست بی ثبات سازی  و جنگ در افغانسان دست نمی کشد.
سیاست کج دار و مریز، مبهم، مقطعی و موسومی دولت افغانستان و دولت مداران این کشور بر سر منازعۀ دیورند با پاکستان و بر سر سایر ادعا و اختلاف، افغانستان را پیوسته در معرض دخالت و خصومت اسلام آباد قرار می دهد. از این سیاست مضحک و ناکام کابل، تنها افراد سود جو، فریبکار، نیرنگ باز،  و تاجران سیاسی در هر دو کشور تا اکنون نفع برده اند. حالا فرصت آن فرا رسیده است تا به این سیاست ریاکارانۀ تجارتی نقطۀ پایان گذاشته شود و افغانستان از گروگان این تزویر و تجارت سیاسی نجات یابد.