آرشیف

شــده  روح  بـشر افسـرده  اینجا
ز  قــتــل  لوء لوء لا لای کا بـل

حـوا  و آدم  و ادریس  و عیـسی
ملــول  از شــدت  بلــوای  کابل

خلیل ویوسف و یعقوب محـزون
ازین سوگ وازین غوغای  کابل

فغانهــا  تا  به  کـوه  طور  رفـته
به موسی گفته شدحرف های کابل

زفـرعــونـا ن  بــی آزرم  نــا لان
فـضا و کوه و هم  صحرای کا بل

روان  آن  شهـــی لولاک  رنجور
هــمــی از شــدت غـمـهـای  کابل

فلک  با چشــم  تـنگ و دیـدۀ  تار
بگریـدهـمـصدا  همرای ای کا بل

دل  وجـان  بشـر گـــردیــد افـگار
شکـسـت تا  شیـشه و مینای  کابل

به آتش سـوخـتــنـد افـراد مـلـکــی
حـریـر و مـر مــر و دیبـای کا بل

چـکد خون وخضاب واشک یکجا
زچـشـم شـوخ  چون  شهـلال کابل

ز خون سـیلاب جاری  گشته گویا
که طغیان کرده است  دریای کابل

به هرکوی وبه هر برزن شده تیت
هـمـه  پـرپـر شــده  گلـهـای  کا بل

کـشیـده  رنج  بـیحـــد  ظلم  بسـیار
درین جـا  پیــر وهـم برنای کا بل

ولی صد مرحبایـت !  کا بـلـستـان
که هـســتـی مأ مـن و مـأوای کابل

که هرگز خم نگشته  ســرو قـدت
فــدایـــی  هــمـــت  والای  کابـــل

بخوان  برگوش فــرزنــدان  میهن
ســرود  رزم  وهــم  فتـوای کا بل

خـداونـدا  به فضـل خود  نگـهـدار
قـــد ســـرو بـلـنـــد بالایــی کا بل

فـیـوض  سـرمــدی دارد هـمیـشه 
شـب قـــدر و شــب  یلــدای کا بل

خـد اونـد ا به احـسـا ن  قـد یـمــت
بـده صـبـری تو بـر د لهـای  کا بل

خـداونـدا ! به لـطـف خویش باری
شـنـو ایــن ناله  و نجـوا یـی کا بل

خداونــدا  !  میـسـر کــن  دوباره
همان جام وهـمان صهـبای کابـل