آرشیف

گزینش رفیق ماستر عبدالرحمان راتب، رئیس مؤسسه تحصیلات عالی غور را برای کلیه دانشجویان که در تلاش تبدیلی و به فکر رهایی از زنبیل غم (عطالله فاضل) بودند، خوش باش، فرخنده باد می گویم. 
ریاست دانشگاه بیشتر از اینکه یک صلاحیت باشد، مسئولیت خطیر است که به ممثل دانش، خرد، علم و ادب می ماند. از اینجا تهداب علم و ادب جوانان و دانشجویان نهاده شده و جامعه خرد ساخته می شود. افراد با مفکوره پویا و رسا در جستجوی نهادینه ساختن اصول خردمندی برای جامعه مترقی، خردمند و متمدن می شوند. 
فلسفه تغییر و تبدیل سران ادارات را آوردن اصلاحات و جلوگیری از سو استفاده، فساد، کم کاری و کُند کاری شکل می دهد. مطمئنم حضور استاد راتب با مراتب موثر تر از دیوانه ی دوران (فاضل) خواهد بود و بخوبی می تواند از عهده مسئولیت های خویش بر آید. 
تهداب مهارت آقای راتب را علمیت و تلاش شکل می دهد. او بر اثر تلاش های خستگی ناپذیر اش (بدون واسطه) استاد دانشگاه غور گردید و همانطور به منزلت و مسئولیت ریاست دانشگاه رسید. هیچ چیز برای آقای راتب مقدس تر از مسلک اش و هیچ کس عزیز تر دانشجویان و پویایی آنها با تسهیل سهولت های آموزشی و بهبود سیستم تعلیمی نخواهد بود که از هیچ نوع تلاش دریغ نخواهد ورزید. 
مقایسه شخصیت و علمیت آقای راتب هیچگاه همگون و همخوان با فاضل نیست. راتب می گوید از آنچه می داند. سخن اش سنجیده، روش اش پسندیده، گفتار اش علمی و رفتارش صمیمانه و اجتماعی است.‌ بر خلاف؛ فاضل عر می زند، خر می شود و توهین می کند. کسی که نوشتارش توهین، سخن اش تُهی، دلش بغض، اندیشه اش تعصب و چهره اش دوزخی است. 
"فاضل" با رفتن اش (همراه با دانشکده های خیالی) برای غوریان دشنام‌ هدیه داد و برای شهدای گلگون کفن آرزوی دوزخ نمود ولی "راتب" با حضور اش در این سمت مژده مستقل ساختن یک دانشکده را به زبان آورد. تفاوت است بین کسی که برای دانشجویان می کوشد و کسی که دانشجویان را توهین می نماید. 
تلاش های رفیق راتب باید به مراتب بیشتر از این باشد. او فرزند درد دیده این دیار است و بیشتر از هر کس دیگر به درد و رنج‌ مردم‌ اش آشناست. تنها او می تواند محیط دانشگاه را از سیاست و تعصب به محیط فرهنگی و آکادمیک مبدل گرداند و در ماحول دانشگاه تخم مهر، آزادی، استقلال، علمیت، هنر و نفرت از جنگ بکارد. 
به اُمید ایجاد محیط معیاری دانشگاهی، مدیریت تربیت دانشجویان با احساس، با تفکر و منطقی که اندیشه شان از محیط دانشگاه الهام نگرفته بلکه کتاب و آموخته های شان اساس توانمندی، رسایی و پویایی شان باشد.

برادر شما 
گل رحمان فراز