آرشیف

روز ۲۱ فبروري ازطرف یونسکو به عنوان روز جهانی زبان مادری نام گذاری شده‌است. نام گذاری این روزدرکنفرانس عمومی یونسکو درسال ۱۹۹۹به منظورکمک به تنوع زبانی و فرهنگی انجام شده‌است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیزبه دلیل اهمیت زیاد آن، سال ۲۰۰۸ را سال جهانی زبان‌ها اعلام کرد.
دلیل نامگذاری روز جهانی زبان مادری از زمانی آغازشد که درسال ۱۹۵۲دانشجویان دانشگاه‌های مختلف شهر داكن پایتخت امروزی كشور بنگله ديش (که درآن زمان پاکستان شرقی نامیده می‌شد وهنوزمستقل نشده بود.) ازجمله دانشجویان دانشکده پزشکی آن تلاش جهت ملی کردن زبان بنگالی به عنوان دومین زبان پاکستان (درکنارزبان اردو) تظاهرات مسالمت آمیزی دراین شهربراه انداختند. به دنبال این حرکت دانشجویان، پلیس به آنها تیراندازی کرده عده‌ای ازآنها راکشتند. 
بعد ازاستقلال بنگله ديش ازپاکستان و به درخواست این کشور،برای نخستين بارسازمان یونسکو در ۱۷ نوامبر سال ۱۹۹۹ روز ۲۱ فبروري (برابر با دوم و گاهی سوم اسفند) را روز جهانی زبان مادری نامید و از سال ۲۰۰۰ این روز دربیشتر کشورها گرامی داشته می‌شود وبرنامه‌هایی درارتباط با این روز برگزار می‌گردد.

پارسی بان،پاس دار زبان پارسی!
چون زبان یکی ازمهمترین شاخصه های فرهنگی یک کشور به حساب می آید و کشور ما بخصوص بخاطرداشتن تنوع زبانی وفرهنگی، یکی ازغنی ترین کشورهای جهان در عرصه زبان و فرهنگ به حساب می آید. فرا رسیدن این روز را به همه ی هم میهنانم گلم که به هر زبانی حرف می زنند و همزبانان عزیزم،تبریک گفته و آرزو می کنیم، که به این بهانه بتوانیم برای رشد و شکوفایی همه زبان ها ازجمله به رشد و بالندگی زبان پارسي که بیشترازهمه درتحت فشارهایی حاکمان فاشیست متاثراست، سعي و تلاش بيشتر نماییم.
زبان وادبيات پارسي  كه مملوازتعابير و ظرايف شوق‌انگيز ومنطبق وسازگار با فطرت انسان هاست، دردنياي امروز،همچنان روان مخاطبان وعلاقه‌مندان خود را تحت تاثير قرار مي‌دهد وبدون شک زبان پارسي یکی ازخوش‌آهنگ‌ترین زبان‌هاست که گوش کسانی را هم که به این زبان مسلط نیستند، می نوازد.
بدون شک می توان گفت ادبيات پارسي يكي ازمهمترين حلقه‌ها درسلسله آثارادبيات جهاني و گوهری ممتازدرشرق زمين است كه در واقع محصول فرايندی عظيم از برخوردها و تاثيرپذيري‌های متقابل است كه در طول سده‌ها انجام پذيرفته و آن را به يكي از بزرگترين ميراث‌ فرهنگي بشريت تبديل كرده است.
فارسی یا پارسی یکی از زبان‌های هندواروپایی است. خانواده‌ی زبان‌های هند و اروپایی از تمام خانواده‌های زبان‌های دیگر، بیشترین گسترش جغرافیایی را دردنیا داشته است. زبان‌های رومی همانند فرانسوی و اسپانیایی وهمچنین زبان‌های ژرمن همانند انگلیسی و آلمانی جزء این خانواده از زبان‌ها استند. 
پارسي زبان رسمی کشورهای ایران ،تاجیکستان وافغانستان است.زبان رسمی کشورهندوستان نیزتا پیش ازورود استعمار انگلیس،پارسي بود.نیم جمعیت ازبیکستان هم به زبان پارسی صحبت می کنند.
درحال حاضر دربسياري ازكشورهاي اروپايي وامريكا، زبان پارسي آموزش داده مي‌شود که این خود گواهی برغنای ادب پارسي وجایگاه والای آن درمیان دیگرزبان‌های ملل درجهان است که منشا این اهمیت هم به دانش و بینش و فرهنگ بالای مردم ادیب این مرز و بوم، از گذشته تا حال بازمی‌گردد.
به هرحال سرزمین ما مهد پرورش شاعرانی همچون مولانا، ناصرخسرو، جامی، رابعه بلخی ،شکوربلخی، ابوالموید بلخی، بدیع بلخی،دقیقی بلخی، معروفی بلخی،قبولی هروی،ابن یمن جوزجانی و … است و وقتی زبانِ این تعداد شاعر پرآوازه با قابلیت های بالا داشته باشد،باید قدر آن را دانسته و درحفظ و نگهداری آن اهتمام ورزیم. تا باشد که زبان پارسی تا ابدیت جاودانه بماند.

شیرین نظیری