آرشیف

سی و هشت سال قبل من محصل دوره ماستری در پوهنتون بزرگی واقع شهر مینسک مرکز جمهوری بیلاروسی بودم. پوهنتون، هفتاد هزار محصل داشت، فاکولته هاو لیلیه هایش در سراسر شهر واقع بودند. فاکولته ما شامل تعمیرمرکزی پوهنتون با چندطبقه در میدان مرکز شهر قرار داشت. باری متوجه شدم که در هرطبقه تعمیر یک اتاق بنام خدمات صحی و دو سه نفر نرس حضور داشتند. از کسی پرسیدم اینجا که فاکولته طب نیست این خدمات صحی در هر منزل برای چه است؟ گفتند اکثریت محصلان و پرسونل پوهنتون از طبقه نسوان هستند ، زنها مشکلات صحی بیشتری نسبت به مردان دارند از جمله عادت قاعده گی. بعد فهمیدم که در تشکیل تمام مراکز ازدهام زنانه منجمله پوهنتون ها تعداد کافی کار مندان صحی برای رسیده گی به تکالیف زنانه طور فعال وجود دارد.

من بیشتر از چهل سال بشمول وقفه های تحصیلی و مسافرتی ، در پوهنتون کابل ایفای وظیفه کردم، در حالات تدریس یا امتحان بار بار این مشکلات دختران را احساس کردم. خوب یادم است که دو صنف را متعاقب همدیگر، هرکدام به تعداد۳۷۰محصل، درس می دادم، روزی حین ورود در صنف یک دختر به عجله بیرون از صنف پیش من آمد، به آهستگی گفت که در فلان نمبر چوکی دختری در حال گریه است ، مشکل قاعدگی دارد و هیچ امکانی بدسترس ندارد، دویده بیرون از پوهنتون میروم اگربرایش کوتکس پیداکنم و بیاورم ، از من التماس نمود تا شاگرد را به نحوی که دیگران احساس نکنند خارج از صنف هدایت نمایم که در تشناب فاکولته منتظرش باشد. با گفتن تحسین پذیرفتم ، وارد صنف شدم، سوالی ریاضی روی تخته نوشتم و شاگردان را وظیفه دادم که هرکس جدا کار کند ارزیابی می کنیم چند نفر سوال را حل کرده می تواند. محصلان مصروف حل سوال شدند، من و دونفر اسیستانت به بهانه ارزیابی بین شاگردان رفتیم، خودم نزدیک دختر رفته اورا به بیرون هدایت کردم ، گویا مشکل حل شد. بار بار در شورای پوهنتون پیشنهاد دادم تا در تشکیل فاکولته ها اتاقهای خدمات صحی با پرسونل طبی به این منظور در نظر گرفته شود. امروز۲۸می روز جهانی بهداشت قاعدگی است، خداوند زنان را در ایام قاعدگی مکلف به روزه گرفتن یا نماز خواندن نکرده اما در ماه رمضان هیچ مردی خبر ندارد که دختران و یا خواهران او چنین مشکلی دارند زیرا آشکارا گفتنش شرم است و غیر ممکن. میخواهم همان پیشنهاد سابقم را تکرار کنم که در تشکیل تمام موسسات دولتی اعم از پوهنتون ها، مکاتب نسوان و موسسات دارای پرسونل زنانه، باید خدمات صحی فعال وجو داشته باشد. مردان خانواده ها، آنهای که خودرا مدنی و مرد خدا، می دانند، از مشکلات زنان ، خود را باخبر سازند و در این زمینه توجه کنند.