آرشیف

برای نازنینم، رسول و سکوتهای آسمانیش:
 

سخن تو گر نباشد، به چه سر کنم غزل را               
اثــر تو گر نیــابم، چه اثــر کنـم غزل را
 
سکنـات خاک رنگت، شکوه چه آسمانست                 
که ز شوق، قطعه، قطعه، چو قمر کنم غزل را
 
کلمـات روستا خوت، به چه جویبار جوشیــد             
که به جوش چارباغی، همه پر کنــم غزل را
 
به چه کوی کفشهایت، غزل فتوح افشاند         
که نثار، شرحه، شرحه به گذر کنم غزل را
 
نگه صبور و علویت به کـدام کهکشـان رفت              
که هزار چشم و چشمه، تن و سر کنم غزل را
 
به هـوای صحبت تــو، دل بـی مــلالت تو               
به چه طرز، دود گردم که شرر کنم غزل را
 
ز پرندگی طبعت: همه نور و مهر و رفعت        
چقـدر شوم لطـافت که خــبر کنم غزل را
 
خبر تو، کو که شد دیر، که امید و صبر شد پیر               
چه به مویه، مویه تقریر، کر و کر کنم غزل را
 
نـرسد به غـایت درد، به تب نهایت درد        
ز پی روایت درد، چه هنـر کنم غزل را ؟

غلام حیدر یگانه
صوفیه – جوزا، 1387