آرشیف

رئیس جمهور محمد اشرف غنی بعد از اعلام نتایج انتخابات و شکل گیری حکومت وحدت ملی دوست و دشمن خود را بهتر و بیشتر شناخت و از همان خاطر کوشید تا احسان دوستانی را بجا آورد که در واقعیت برای جمع آوری رای برایش مؤثر تمام شدند و پله های موفقیت را استوار ساختند.
در میان همان افراد، محمد حنیف اتمر که قبل از این به پست های کلیدی چون؛ وزارت احیا و انکشاف دهات، وزارت معارف و وزارت امور داخله ایفای وظیفه نموده است و محمد معصوم استانکزی که به حیث مسئول دارالانشاء شورای صلح کار کرده است در دوران انتخابات نقش خود را خوب بازی کردند.
محمد حنیف اتمر از طرف تیم تحول و تداوم و محمود ثیقل از طرف تیم اصلاحات و همگرایی یگانه کسانی بودند که وساطت و میان جگری را بین هر دو تیم بخاطر جورآمد و تأسیس حکومت مشترک ملی کوشش نمودند و زحمت ها بخرچ دادند و همان زحمت اتمر بود که راحتی مقام (مشاور عمومی امنیتی ملی رئیس جمهور) را بدست آورد.
محمد معصوم استانکزی که حس خویشاوندی و هم ولایت بودن اش پیش روی غنی را گرفته و هم نمی تواند فدا کاری های دوره ی انتخابات را فراموش کند، همانند شش افتاده گردن غصاب به گردن غنی افتاده است و حتی بعد از چندین بار استیضاح از طرف خانه ملت نیز به کارزار اش ادامه می دهد.
از زمان تأسیس حکومت وحدت ملی تا حال خیلی از افراد به سمت پوست های کلیدی تقرر یافته اند اما دیری نگذشته است که ایشان از طرف سران حکومت وحدت ملی سبک دوش گردیده اند، هرگاه به با تجربه بودن جنرال مراد که در بطن امور نظامی پرورش یافته و جنرال تاج محمد جاهد که منبع پرورش اش گهواره نظامی است…! نظر بیاندازیم و ایشان را با معصوم استانکزی به مقایسه بگیریم واقع تاسف ناک است.
اینکه اتمر شایسته ی پوست های امنیتی شناخته می شد، کسی باکی نداشت و واقعاً خوب درخشیده بود اما گذشت زمان و افشا گری ها شخصیت پشت پرده او را خوب تر معلوم ساخت و طوری انعکاس داده شد که سران ستون پنجم واقعا این ها هستند، معصوم استانکزی در زمان ماموریت اش به شورای صلح نیز موفق نبود و هیچ نوع فعالیت چشمگیر را انجام نداده بود.
حتی کشور روسیه نام هردو را برای دست داشتن و حمایت طالبان و دهشت افگنان اعلان کرد، حتی دیده شده است که این دو شخص توانسته اند تا روابط حسنه شان را در قبال پاکستان نیز حفظ کنند و بعد از ایجاد اغتشاش در افغانستان از لطف احسان که در در مقابل پاکستان انجام می دهند مستفید گردند.
از اینجاست که افغانستان پلان های مشخص و برنامه های مؤثر برای آینده مترقی ندارد، وقتی که سرنوشت ملت بوسیله اصول و امور خویشاوندی و بر اساس کارکرد به نفع شخص اول در انتخابات تعین گردد، بدون شک حالت کشور از این بیشتر رو به تباهی خواهد شد.
با احترام
گل رحمان فراز