آرشیف

شبی که باغ صدایم کند، به باغ درآیم
و با درخت و گل آنجا بگویم و بسرایم

ترا ز آنسویِ دنیای بی نشان دهم آواز:
که های، های کجایی که روزِ بد شده آغاز

بگو دوباره بخیزند خفته گان سحرگاه
وگرنه هیمهٔ شبخون شوید در دمِ بیگاه

بگو برایِ امیدی که بود، زنده شوید
ز مرده گی بدرآیید و خود تپنده شوید

دوباره پرچمِ آزادگی به شانه کنید
و تیرِخشم به آن سوی ها روانه کنید

بگو چو دیر بجنبید، جمله بنده شوید
زریشه هایِ تناورهمیشه کنده شوید

سنبله 1398
کابل

/