به :   عتیق رحیمی

او
  قلبی بزرگ
         مثل غمش
                 دارد .
 
  0000                      
 
در خاطرات کهنسالش
از رقصِ شاخه های سپیدار
تا دل شکسته گی یک فصل
از دردِ مردنِ آوازی
تا صبرِ منهدم شدۀ کوهی
چیزی
     برای دیدن و گفتن
                       دارد .
 
0000
 
او انقراضِ نسلِ بشارت را
از ذهنِ کینه ور یک زخم
در خوابِ منقبضِ یک شهر
تعبیر کرده بود .
 
0000
 
او
   قلبی بزرگ
        مثل غمش
                    دارد .
 
0000
 
گاهی صدای غصۀ خود را
در دشت های گریه
                   رها می سازد
وز روزگار خسته
                  سخن می گوید
در کوچۀ خموشِ سکوتی
                          گاهی .
 
0000
 
روزی
     به همرهی اندوه
تا انتهای
       جادۀ نرسیدن رفت
و آخرین نشانۀ یک باور را
یک شب میان حقیقت
                         گـُم کرد .    
 
               []  []  []