آرشیف

در یک حمله وحشیانه ی که در در 27 ماه رمضان المبارک (شب قدر) در منطقه نایک چغچران، ولایت غور از طرف گروه طالبان مرغابی تحت رهبری قوماندان فاروق بوقوع پیوست، جان چهارده تن معصوم را که زنان و طفلان نیز شامل قربانیان بودند گرفت. قسمیکه به کرات دیده شده است حملات دشمن بخصوص طالبان در هر نقات افغانستان اجرا گردیده است و کلیه افراد از رئیس جمهوی کشور شروع الی پایین رتبه ترین فرد کشور بشمول مردم عوام چنین حملات را فقط تنبیه و محکوم کرده و یک حمله وحشیانه ای طالبانی خطاب نمودند. (بدان معنی که طالبان دشمن افغانستان اند و به هر نحو ممکنه میخواهند ضرری بر افغانستان نشینان که از ایشان حمایت نمیکنند، برسانند و یا اینکه طالبان دهشت افگنان اند و به نحو به دهشت افگنی می پردازند).
اما، ماجرای واقعه نایک به این طرز دید که طالبان دشمن افغانستان اند و به هر نحو ممکنه میخواهند ضرری بر افغانستان نشینان که از ایشان حمایت نمیکنند، برسانند و یا اینکه طالبان دهشت افگنان اند و به نحو به دهشت افگنی می پردازند، معامله نمیشود. و این موضوع را بقول معروف سمتی و مذهبی ساختند، گویا که طالبان زیادتر از هر قوم دیگر میکوشیدند افراد را از ملت هزاره از طریق تذکره هایشان تشخیص نمایند و ظالمانه به قتل برسانند. گفتنی است که در میان کشته شدگان افراد از افوام و مذاهب دیگر نیز موجود بوده است که وحشیانه توسط طالبان بقتل رسیده است و یا هم میشود که تلفات مادی سوزانیدن یک عراده موتر باربری از یک تجار غوری که قمت اش پنجاه و پنج هزار دالر امریکایی گفته شده است، نام برد.
در تنگنای ختم ماه رمضان المبارک قرار داشتیم و می بالیدیم که رخصتی های تابستانی که به مناسبت تجلیل از عید سعید فطر از طرف دانشگاه ها در نظر گرفته شده بود، در کنار فامیل و خانواده مان به خوشی و شادمانی بگذرانیم. اما بعد از گذشت این عمل وحشیانه خواب از چشمان مان، خوشی و شادمانی از ذهن مان و آرامش از دل و محل مان از بین رفت و بجای اینکه برای امتحان های آخر سمستری دانشگاه آمادگی بگیریم و چپتر مطالعه کنیم، به تجهیز سازی خویش برای دفع حملات ظالمانه شان می پر داختیم و شب ها تا صبح به بی خوابی به سر میبردیم. هر روز نوایی از بروز حملات دشمن به نقاط مختلف دیده میشد. 
در روز های عید به یادِ برگشت دوباره به ولایاتیکه مصروف آموزش درس دانشگاهی بودیم افتادیم و خواستیم قبل از قبل به نمایندگی مراکز ترانسپورتی برویم (چون دانشگاه ها، تاریخ امتحان ها را در محدودیت زمانی بعد از عید سعید فطر گذاشته بود) تا بتوانیم زودتر به ولایت مقصود خویش برسیم. اما هیچ یک از نمایندگی مسافر بری زمینی آماده نشدند تا برای دانشجویان که آمار شان به صد ها تن میرسید آماده سازند و علت اصلی این تاخیر را عدم اطمینان در تامین امنیت شاهراه میدانستند. بعدا خواستم تا سری بزنیم به نمایندگی های مسافر بری هوایی که در هر هفته پرواز های محدوده به دو ولایت دارند. از آنها نیز جواب قناعت بخشی نشنیدم، پرواز های آنها قبل از قبل توسط روئسای دوایر دولتی و پسران پولداران ریزرو شده بود و حتی تا دو هفته بعد از عید هم مکانی برای دانشجویان عادی خالی نبود. 
بعد از آن در عصر روز پنج شنبه بعد دید و باز دید ها با والی صاحب ولایت غور و قوماندان امنیه غور توانیستم امر همرایی دو عراده موتر نوع رنجر پولیس را با خود بگیریم که دانشجویان به خودی خویش موتر های باربری را به کرایه گرفته بودند و دولت فقط بخاطر تامین امنیت محصلین ایشان را همرایی میکرد. در جریان راه به زورگویی بعضی از ده نشینان شاهراه مواجه میشدیدم که حسادت شیر (پادشاه جنگل) را با دیدن محصلین میبردین و دندان های خویش را با دیدن شکار ها میجویدند و افسوس میخوردند. افسوس آنها بخاطر بود که هرگاه ما همرایی از افراد دولتی را با خود نمیداشتیم، شاید حادثه خونین نایک را بالای دانشجویان که از ظلم طالبان منفور اند انجام میدادند. 
باید خاطر نشان ساخت که دانشجویان و مردم عوام ولایت غور لذت سفر های قبلی شاهراه غور – کابل (که اقوام هزاره زیادتر در این شاهراه زیست دارند) را چشیده اند و همیشه از آن آرامی تمجید کرده اند، ما یکجا با بازماندگان شهیدان شب عرفه مبارزه مینماییم تا از طلم و استبداد طالبان و شورشیان منفور خویش را رهایی بخشیم و روح 14 چراغ بهشی مان را شاد سازیم که رفاه و امن شعار عملی شده شان بود 
سر انجام میخواهم خطاب به مردم شریف ملت هزاره و قربانیان حملات شوم طالبان: محصلین سرمایه های معنوی یک کشور محسوب میشود و با کشتار دسته جمعی محصلین ما به انگیزه طالبان نیرو میبخشیم تا افراد دیگر را نیز تشویق نمایند تا دست از تعلیم و تحصلیل بردارند، با داشتن محصلین میتوانیم آهسته و پیوسته به مردم بفهمانیم که هرکس حق زندگی دارد و تامین امنیت محل مان وجیبه هر فرد میباشد. طالبان نوکران کشور های خارجی اند و در بدل دریافت معاونت از هر کار خلاف قانون ابا نمی ورزند و برای آنعده اشخاصیکه با طالبان پیوستند و دست به جنایت های قتلی میزنند، میخواهم بنویسم که:

تو از آیین انسانی چـــــه میدانی؟ چـه میدانی؟
اگر جان را خدا دادست چرا باید تو بستانی؟