آرشیف

می گریم از قوت ذهنم که رنگ های سپید و سیاه روزگار را 

چو خط بطلان در اطراف تن کوچک من تنیده است

 با قوت ذهنم در جهان زلال می بینم

در هر کناره زندگی انرژی می پویم

در فرش زندگی سبزه نامرئی از اردیبهشت را لمس میکنم

بالا مینگرم

نور رحمت را در قالب ماه می بینم که دلم را در سینه با قوت عشق می فشرد

چشمانم را بسته لب به دعا می گشایم که ای خدای در نهان و ظاهر من همیشه بیدار

قوت ذهنم را رهایی بخش در لای رحمتت

تا دیگر همه را یکسان ننگرم

قوتم ده با نور تفکیک تا پاکیزگی ها و لوث ضمیر را از هم جدا کنم

تا دیگر در دام نیفتم

بگذار قوت ذهنم رشته های دروغ را بدرد

و زنجیره های در اطراف دل من هرگز بافته نشود از زخم مکرها