آرشیف

سیر انسان شدن و عدم کرامت آدمیت٬ بستری بر دیو سیرتی و عالم حیوانی در کالبد انسانی و دیو سیرتی چون زشت است٬ با تکیه بر ظواهر و ریا یا مکر و حیله به منظور منافع نفسی می توان بنیاد وجود عده ای٬ که از مسیر دین در جستجوی دنیا داری هستند٬ شود.

در حالیکه سیر آدمی و رسیدن به مقام عبدیت که تنها یک طرفه و لاجواب فرد نمی گوید من بنده خدا٬ بلکی عبدیت یعنی اینکه: خدا برگزیده خودرا٬ می گوید بنده من٬ این وصل یا علم حال یا فنا فی الله٬ مقصد آفرینش می باشد. و گویا شدن حق نیز٬ بیرون از کالبد انسانی یعنی مجزا یا در فاصله چون فزیک٬ خدا عریان نمی شود تا با بنده سخن گوید. در حقیقت٬ وجود حقیقت عقل کُل است و همه او گویا… و از وجود لامنتهی اقدس استنتاج می کنم٬ که علم و دانایی نیز لامنتهی می باشد.

که جهانی درونی اهل الله بی نهایت بزرگتر از این دنیا بوده٬ که روحانیت و دولتداری تلفیق ناپذیرست. یعنی روحانی مجری قدرت دولت بوده نمی تواند٬ زیرا سیاست با بسیاری از هنرهای سیاسی به همراست٬ که بعیدست تا روحانی به معنی حقیقی آن٬ آنرا عمل کند.

و جدا نبودن سیاست از دین٬ به معنای مجریان دولت٬ روحانی یا ملاء باشند٬ هم نیست. زیرا دین ملاء نیست٬ دین آیین و روش و سلوک اخلاقی به هدف سعادت انسان ها می باشد. پس قوانین موضوع نباید در تضاد ارزش های باوری مردم یک سرزمین به تصویب رسد. که اجرای قوانین و قانون گذاری هم٬ قطعاً تخصص و علم دانشگاهی می باشد.

در نتیجه اسلام سیاسی به هدف محبوب الله شدن٬ در سیر نیست. از منشاء تا نتیجه٬ نفس عالم حیوانی انسانی می باشند٬ که در غایت رسوای ها و منفور شدن مردم را٬ در پی دارند.

محمدآصف فقیری