آرشیف

حکومت کابل را نه جنگ بلکه پروژه صلح به کام مرگ فرو برد، پروژه ایکه  با عث مشروعیت سیاسی طالبان در میدان سیاست وبا رهای زندانیان وجنگجویان طالبان با عث پر شدن سنگر های خالی شان در میدان جنگ شد، پروژه ایکه باور مردم را نسبت به حکومت زیر صفر برد وانگیزه حمایت  ازمردم ومورال جنگی را از نیرو های رزمی گرفت ومردم را به طالبان نزدیک ساخت.تا جا ئیکه ده ها ولسوالی بدون جنگ ودر گیری به طالبان پیوستند در یک کلام آنچه را طالبان  در ما های اخیر بدست آوردند پیامد فرایند  مذاکرات صلح بود.مذاکرات که دولت افغانستان در آن هیچ نقش نداشت.

دولت افغانستان به آرزوی راضی ساختن خدا وبدست آوردن خرما با شدت بخشیدن جنگ وپرتاب بم وراکت  کور که گاهی مدارس وگاهی مساجد را هدف میگرفت  طالبان  برادرخطاب کرد، یعنی نا خواسته وبی خبر خودرا مسئول برادر کشی معرفی میکرد در عین زمان پروسه خیالی صلح را بخاطر اغوای خود ودیگران راه اندازی نمود .پالیسی حکومت کابل تا ایندم یک روز جنگ ویک روز صلح  با  شعار دشمن وبرادرادامه داشته ، حکومت هنوز هم چیزی را شعار میدهد که خود به آن باور ندارد. تا جا ئیکه روشن است طالبان  میدان جنگ را تا بلندای  قله پیروزی طی کرده اند حالا حکومت مداران افغانستان باید به بهانه صلح وسازش خودرا از شر پیامد های خطر ناک شکست در جنگ نجات دهند. حکومت افغانستان که مبتکر پروژه ای شورائی عالی صلح است خودش قربانی این پروژه شده است.حال به پرتگاه رسیده که نمیتواند از جال  ودام صلح که فرجامش تسلیمی است خودرا نجات دهد.

انتظار حکومت افغانستان از نشست ها ومذاکرات صلح

هرچند دستگاه نظامی سیاسی حکومت کابل پاشیده ، انگیزه ومورال رزمی نظا میان در حد قابل ملاحظه ای کاهش یافته ، گروه های مختلف سیاسی وقومی  ومتنفذین سنتی هم  در کنار دولت با هم اختلاف داشته از مجاری مختلف با طالبان تماس میگیرند اما دو لت تا هنوز رویائی صلح را اینگونه تعبیر میکند که  سازوکار سیاسی و اجتماعی موجود در افغانستان حفظ ‌شود و قانون اساسی این کشور تغییرات اندکی را تجربه ‌کند  وبه مواد که بریاست جمهوری صلاحیت بی حد وحصر داده دست نزنند و آزادی‌های مدنی و حقوق بشراز جمله حقوق زنان و اقلیت‌ها همانطور طور نمادین تا ئید شود. انتخابات  با همه نواقص وکمبودات مانند گذشته با تقلب وفساد برگزار شود، وبرخی از جنگجویان طا لبان  به نیروهای دفاع و امنیت ملی افغانستان مدغم وعدۀ  رهبران طالبان نیز از مناصب قدرت در چند وزارت‌خانه افغانستان مقرر شوند  این  سناریوی خیالی که گویا طالبان را در میدان سیاسی شکست میدهیم  أصلا عملی نیست چون طالبان دانسته اند که قدرت وبر تری نظامی اینده سیاسی را تعیین میکنند به همین دلیل در محافل ومذاکرات صلح طوری نمادین شرکت میکنند واز فیصله نهائی حرف بزبان نمیآورند فقط  با حرکت تدریجی بسوی پیروزی هدف را تعین کرده اند چون آنها عملا بیشترین قسمت از خاک أفغانستان را در کنترول خود دارند.

توقع قدرتمندان حاشیه نظام : تعداد از رهبران وسران سیاسی وجها دی  سنتی أفغانستان که خودرا با نفوذ واهرم قدرت  می پندارند که طالبان طرفدار انحصار قدرت نبوده  با آنها اشتی میکنند نه حکومت کابل  در نتیجه سازش این گروه های قدرت با طالبان حکومت شکل میگیرد.اما درین  سوژه نقش طالبان خیلی بر جسته وقوی بوده  واپوزیسیون ها شامل حکومت طالبان میشوند یعنی با حذف اشرف غنی ویارانش از صحنه همین رهبران سنتی شامل نظام طالبان میشوند وبه همین سادگی جنگ وکشتار ختم وحکومت مردمی شکل میگیرد که این هم خیال باطل است.چون طالبان با این شعار داستان شیر وسه گاو زرد سیاه وسفید جنگل  را عملی میکنند.

شاید قدرمندان محلی وسیاستمداران سنتی با توهم   فکر کنند که در قدرت شامل میشوند اما قبل از تصریح وتبیین بند های قانون اساسی که در سایه آن زندگی میکنند تصور شمولیت در حکومت ویا امارت طالبان یک تصور بیهوده است.در حکومت مشترک طالبان وقدرت مندان محلی نقش جوانان وزنان به حد چشمگیری  کاهش میابد از ارزش های مدنی ورسانه های آزاد خبری نخواهد بود لذا حکومت مشترک حاشیه نشینان قدرت وطالبان ما هیت طالبی خواهد داشت.

در فرجام  پیامد فرایند مذاکرات صلح چه خواهد بود؟  فرجام صلح دقیقا شکست همین نظام  است با گذشت هر روز از بازی های سیاسی طالبان با ایجاد فاصله بین سیاسیون هرکدام را جدا وتنها تطمیع میکنند وبعد آنهارا ضعیف واز صحنه دور میسازند.احتمالا مسئله محاسبه ومحاکمه نسز مطرح شود،. اما جاده حکمروائی طالبان هم هموار نیست.هر گاه طالبان همه افغانستان را به کنترول هم داشته باشند بازهم عدۀ به دلائل گونا گون دست به سلاح می برند وعلیه حکومت استبدادی طالبان خواهند رزمید واین جنگ وکشمکش در سطح منطقه وجهان حا میان خواهد داشت.لذا فرجام افغانستان را صلح رقم نمی زند فقط جنگ وخونریزی وبرادر کشی خطوط فر سوده تاریخ گذشته را روشنتر ورنگین تر خواهد ساخت.