آرشیف

جـــادوی عـــــــشق تـــــــــو ما را به تمنا انداخت 
باشـــــــه ای مــــــــــهر تو مرغ دلم از پا انداخت

جانـــــــگداز بود چنان آتش مــــــهرت به همــــه 
سوخته گان را همه در سوزش و غو غا انداخت 

زاهــــــــد از یاد تو در گوشه ای سجاده گریست 
مــــــطرب از شــــــوق تو آهنــگ دل افزا اندخت 

کـــــس نــداند به کــــدام پرده نهــــانی لیـــــــکن 
هر کی دیــــدار تـــو در محــــشر فـــــردا انداخت

عـــــشق بی پــــرده شد و شـــرم ز اندازه گذشت 
دســــت بر دامــــــــن یوســـف چو ذ لیخا انداخت

یار پــــیر تـــو ام ؛ افــــــسوس جـــوانی نکــــنم 
کـه مــــــرا مـــــهر تـــــو در مــــنزل بالا انداخت

: نوشته نذیر ظفر ۱۷/۴/ ۱۱