آرشیف

« دربین کاکه ها وجوانان، توکاکه ای»
ازهرچه ترک وتاجیک وافغان تو، کاکه ای
ازپوزه لیچ ودره قاضی وغرب شهر
تاخانه های آخر میدان تو، کاکه ای
درصنف صنف گشته ام ودیده ام دقیق
« ازکل شهرومکتبِ نسوان، توکاکه ای »
ازلیلی وسکینه وشیرین و ژولیئیت
ازنازک وسیه موی ولیتان، توکاکه ای
ازدختران بلخ وسمرقند وقندهار
ازکابل وهرات وبدخشان ، توکاکه ای
ازکوچه های شهرپرازخاک چغچران
تااوج اوج قلّۀ بایان ، توکاکه ای
با آن تنِ سپیدِ  بلورینِ شیشه ای
چون قطره های روشنِ باران ، توکاکه ای
درقامتِ قیامت ودر محشرنگاه
درپلک وچشم وگونه ومژگان ، توکاکه ای
تنها نه چشم وابرو و رخساره ات گل است
سرتابه پا چویوسف کنعان ، توکاکه ای
گلها اگربرای دوسه هفته خوشگل اند
ای نازنین! بهار وزمستان ، توکاکه ای
اردیبهشت وبهمن وخرداد و تیر و دی
اسفند ومهر وآذر وآبان ، توکاکه ای
حور وپری وماه وفرشته نگویمت
فرزند پرحلاوتِ انسان، توکاکه ای
دراین دیار دوزخی یی سرد لعنتی
ای نور باطراوت ایمان ، توکاکه ای
شوخی نبود هرچه که گفتم زخوبی ات
باور بکن عزیز! به قرآن  توکاکه ای

 
10/ 10 / 1387 – فیروزکوه