آرشیف

یکی از نصیحت گران گفت برمـــــن 
چرا برگزیدی سخن گستـــــــری را

تو کز شاعری اجر و سـودی ندیدی 
شعارت چرا ساختی شـاعــــری را

اگر خواهی از شاعری بهــره بینـی 
بکن پیشه‌ی خود ستایشـــگری را

به ارباب مکنت اگر مدح گـــویـــــی 
بیابی زر و جـــاه و نـــــــام آوری را

بر او گفتم ای سفله مپسند خوارم 
نخواهم ز تو این چنیـــن یــاوری را

چو ناصر سخن سنج فرزانه‌ی بـلخ 
که داده‌است داد هنر پـــــروری را

«من آنم که در پای خــوکان نریزم
مر این قیمتی درّ نظـــــم دری را »