آرشیف

چکامه و غـزل و بیت می کند مستم
دمی که دل سخن عاشـقانه سر دارد

سرود جامی وخیام و رودکی خوانم
به مردمی که غـمِ دانش و هنر دارد

میان مزرع دل تخـم عشـق می پاشم
که لطف همدلی و هـمدمی ثمر دارد

ز گرمجوشی شوق تمدن و فـرهنگ
اجـاق روشــن دل تـا ابـد شـرر دارد

حریم دل که سرای محبت وعشقست
زجنس عهد ووفا و خلوص در دارد

فقیرعشق و محبت اگرچه تنها است
ولی چوگنج به ویرانه سیم وزردارد

خـلوص بزم فـقیـرانه را مبـر از یاد
چو صد محفل شاهانه کر و فر دارد

به چنگ چرخش توفـان دل گرفتارم
که نـه ساحـل امـنی و نـه گـدر دارد

زهی‏که جوهروالای زندگی عشقست
زمانه قصه بدین جمله مختصر دارد

کـمان تـرک ختایی گـرفـته تاجـیکی
هـزار کشته به هـر ناوک نظر دارد

ز حال زار اسـیران خسته دل یارب
ز روی مهر و وفا و کرم خبر دارد

دلی اگـر به دل واله می خورد پیوند
همیشه میوۀ شیریـن و شـاخ تر دارد