آرشیف

طربگاهی ادب را پـــاسِ خاموشــــــی بُوَد عزت
که اینجـــــا خامیء فطـــرت دکـــانِ صد بلا دارد

به همت کوش سیرِ هستی را با جیبِ خالی کن
 غـــریقِ بحــــــــــر پیمـــــانِ توکـــل با خدا دارد

مشو چون بیدِ مجنـــون ناامیـــد از بی ثمر بودن
چنــار هــــرچند بی بر است، دستی از دعا دارد

بســـوزم تار و پــودِ خویش را در عشقِ معبودی
که آغــــــازِ غـــــم و دردم به شـــادی انتها دارد

رهی تاریک و منزل دور من در گوشـه ای زندان
اگر  افتــــاده در بنــدیم اشک از سجــده پا دارد

 تمامی چشم و گوش ما فرو درخوابِ غفلت شد
طپیـدن های دل در نیمـــه شب یادی که را دارد 

دگـــر تعـــریفِ حور و جنتِ فـــردوس بس باشد
اگـــر واعظ کمی بر خویشتـــن شرم و حیا دارد